vdh-online.nl

Lees hier een review op www.thebluesalone.nl

Lees hier het blog-verslag door Aart van Hoften.

[Eric Gales @HIBF2019]

Donderdag 13 juni was de 15de editie van Café Mooie Woorden in De 3 Winckels te Naaldwijk. Het thema was ‘confrontatie’. Met schrijvers en dichters van Schrijvers tussen de Kassen en drie gastdichters van De Reizende Dichters. De muziek werd verzorgd door Petra & Wiarda. Behalve dat ik de techniek weer mocht verzorgen heb ik ook voorgedragen.

Mijn eerste schreden in de wereld van poëzie zette ik d.m.v. het zesregelige snelsonnet. Iets waar iedereen in het leven mee wordt geconfronteerd is: tijd.

Tijdvegen
Het verleden valt niet uit te wissen
want de tijd kan je nimmer verbergen
Het moment moet je niet te veel tergen
naar onze toekomst is slechts te gissen

Toch,
door het denkbeeldig vegen van tijdslijnen
zal ook de tijd, bij tijd en wijle verdwijnen

Over een uitgestelde confrontatie:

Matras
Al zeven Jaar staat Bij ons
In de schuur Een matras
Het ding Is overbodig
Maar, komt Misschien
Een keer Van pas
Als ik Het huis
Niet meer In mag Of zo
Dat, was Nog Niet Nodig
Houden zo!

Op het 50e Poetry International festival in Rotterdam deze week, droegen dichters werk voor van bekende dichters. Ik heb daar ook een voorbeeld aan genomen met een zeer kort gedicht van een van mijn favoriete dichters, en een initiatiefnemer van het festival, Jules Deelder.
Het is getiteld: (over confrontatie gesproken)

ZELFPORTRET
Soms zie je je zitten.
Bleek of sereen.
Hier en/of ginder.
Alleen of alleen.

Op 8, 9 en 10 juni vond de 23e editie van het Ribs & Blues festival, het grootste gratis open-air festival van Europa, plaats in Raalte. (Her)beleef de 3e avond maandag 10 Juni 2019 in Raalte mee in (citaten uit) ons TBA? sfeerverslag waarvan de teksten zijn geschreven door Giel van der Hoeven en Nicolette Johns. De foto’s zijn van Gerrie van Barneveld en José Gallois. Lees het gehele verslag op www.thebluesalone.nl. En klik hier om het gehele fotoalbum te bekijken.

Blackbird is de toepasselijke artiestennaam van singer/songwriter Merel Koman en haar mannen. Deze lieftallige dame werd geboren in Brabant (‘s-Hertogenbosch 1987) maar groeide op het Limburgse Kessel en ademt al sinds heugenis muziek. Thuis hoorde ze de platen van The Eagles, Phil Collins maar ook John Denver. Een prettig optreden van Blackbird om de laatste festivaldag mee te beginnen!

In de nieuwe line-up, met Johnny Dyke nog steeds aan de Hammond-orgel, trapte King King in Raalte af met het stampende ‘Broken’ waarin Nimmo gelijk al in een solo los ging op de Fender-gitaar. Andere poppetjes, zelfde deuntje, niets aan de hand dus. Dit klinkt misschien wat oneerbiedig maar moet gelezen worden als een compliment omdat de personeelswisseling aan de King King-sound niets heeft afgedaan. Het geeft wel aan dat Alan Nimmo – ondanks zijn Schotse kilt – duidelijk de broek aan heeft binnen deze band. Na het swingende ‘Lose Control’ volgde de bluesballad ‘Rush Hour’ met de eerste publieke interactie (“Whóhóhóóó”). De band lijkt de laatste jaren meer (classic) rock dan blues-georiënteerd te zijn, maar volgens Nimmo is dat een natuurlijk proces in de ontwikkeling van de band, iets wat is ontstaan door de vele liveoptredens.

Het kwintet Robert Jon & The Wreck komt uit Orange County, Californië en vinden zichzelf reeds doorgewinterde veteranen. Dat lijkt me nog wat overdreven. Maar met vijf albums in acht jaar tijd op hun naam, waarvan ‘Take Me Higher’ (2019) de meest recente is, en hun vijfde internationale tournee in de benen, is Robert Jon & The Wreck wel een band waarmee rekening moet worden gehouden. Ik denk niet dat er een eerdere R&B-editie was waar zóveel Southern Rock acts optraden. Al is Robert Jon & The Wreck toch meer een harmonieuze countryrockband met hardrock- en funkinvloeden. Maar het gitaarwerk van zanger-gitarist Robert Jon Burrison en het image van de bandleden is wel duidelijk geïnspireerd door The Allman Brothers.

Op het repertoire van Southern Avenue staat een blend van gospel, r & b, soul en natuurlijk blues. De band werd begonnen door de zusjes Tierinii (zang) en Tikyra Jackson (drumms) die zoals zo vele AfroAmerikanen groot geworden zijn op een dieet van gospel. Al snel werden de aantrekkelijke zussen gespot door het Stax label waar Southern Avenue hun debuutalbum mocht opnemen. De band bestaat verder uit gitarist Ori Naftaly, Jeremy Powell op de Hammond en Evan Sarver op bass. ‘Whiskey Love’ is de opener van de set op het Main stage van Ribs & Blues 2019 en komt van het 2019 album Keep On, een heerlijk nummer. Leuk om te zien dat Tikyra nu met haar drummstel ook vooraan op het podium is te aanschouwen, gelukkig voor de mannen want deze dame is werkelijk een beauty met haar prachtige ogen. [Binnenkort is hier een interview te lezen met Southern Avenue].

Lil’ Jimmy Reed is de artiestennaam van Leon Atkins die hij kreeg nadat hij op zijn 18e Jimmy Reed mocht/moest vervangen omdat die te dronken was om te spelen, althans zo gaat het verhaal. Hij groeide op in de jaren dertig tijdens de segregatie in zuiden van de VS. Toen hij nog maar zes jaar oud was heeft hij zich het gitaarspelen, of beter cigarbox spelen, eigen gemaakt. Na zijn ontdekking op zijn 18e trad hij gaandeweg meer en meer op in en rondom geboortestreek Louisana. Hij deelde podia met Bobby ‘Blue’ Bland én legende B.B King. De bijna tachtig jarige veteraan zal Raalte zijn blues laten horen. Deze act heeft tonnen aan levenservaring maar ook zeker een pak aan ervaring op het podium. Lil’ Jimmy Reed en zijn bandleden, bassiste Hilary Blythe en Bob Hall op de toetsen hebben samen zo’n 200 jaar ervaring.

Ook The Paladins waren sinds 2012 weer eens terug op het Ribs & Blues festival. Het trio uit San Diego combineert rockabilly en country uit de jaren vijftig met blues en jazz. Met het instrumentale ‘Powershake’ begon de set gelijk al heerlijk swingend en elastisch. Alsof je staat te koorddansen op een stuk elastiek. Ik ken het tourschema verder niet van dit drietal maar de mannen leken wel behoorlijk vermoeid. Al bij het tweede nummer stonden zanger-gitarist Dave Gonzalez en contrabassist-zanger Thomas Yearsley peentjes te zweten. Ook hun solide reputatie van “America’s hardest-working live band” hakt er blijkbaar in. Dat nam niet weg dat de mannen routineus maar niet minder gedegen hun set vol speelden.

Als laatste band betreedt de ex-trucker, Dale Watson, met zijn band het podium van het Delta stage. Dale Watson is een authentieke countryzanger/gitarist met een eervolle plaats in de Hall Of Fame van Austin. Net als zijn grote voorbeeld Johnny Cash speelt hij rauwe, pure country en zet hij zich af tegen de uit Nashville afkomstige gladde popcountry die volgens hem heden ten dage de luisteraar bereikt. Een bijna fatale overdosis drugs en het overlijden van zijn verloofde tekenen het leven en de muziek van Watson. Hij wordt al sinds jaar en dag begeleid door The Lone Stars die bestaat uit Don Pawlak op steel-gitaar, Mike Bernal op drumms en Chris Crepps op bass. Watson (1962) werd in Alabama geboren maar groeide op in Texas. Watson is al sinds zijn debuutalbum Cheatin’ Heart Attack uit 1995 een outsider in de country-scene. Met zijn Ameripolitan blend van rockabilly, honky tonk en vooral western swing is hij de rebel van de mainstream country. Dale Watson staat te boek als een van de ‘hardest working men in showbizz’ en heeft bij leven al een legendarische status opgebouwd.

Als er van een headliner gesproken kon worden op de 23e editie van Ribs & Blues dan was dat wel: Vintage Trouble. Waartoe frontman Ty Taylor en zijn rock ‘n rhythm ‘n blues band uit Venice Beach, Los Angeles in staat zijn, zagen we de afgelopen jaren al eerder op de diverse grote festivals in Nederland. Ty Taylor de man van rubber, die ooit begon te zingen in een Baptisten kerkkoor, liet zich later beïnvloeden door uiteenlopende acts; van Otis Redding tot The Clash. Dat is te merken aan de man zijn zang en performance. Al tussen de eerste nummers ‘Nobody Told Me’ en ‘Knock Me Out’ vroeg hij om z’n draadloze microfoon omdat hij stond te popelen om het publiek in de gaan. Wat een heerlijke vent! Bij ‘Run Like The River’, met een heerlijk slidegitaar intro door Nalle Colt, mocht de ontketende Taylor dan eindelijk onder begeleiding de tent in om crowdsurfend over de handen van het Raaltense publiek naar het podium terug te keren. De rauwe mix van rock ‘n roll, soul en blues is een genre dat inmiddels wereldwijd aanslaat en door de uitvoering en performance van de groep Vintage Trouble het ook prima doet op de festivals. Een heerlijke afsluiter van Ribs & Blues 2019!

Op 8, 9 en 10 juni vond de 23e editie van het Ribs & Blues festival, het grootste gratis open-air festival van Europa, plaats in Raalte. (Her)beleef de 2e avond zondag 9 Juni 2019 in Raalte mee in (citaten uit) ons TBA? sfeerverslag waarvan de teksten zijn geschreven door Giel van der Hoeven en Nicolette Johns. De foto’s zijn van Gerrie van Barneveld en José Gallois. Lees het gehele verslag op www.thebluesalone.nl. En klik hier om het gehele fotoalbum te bekijken.

Nona is nog maar 25 jaar maar haar rauwe stemgeluid doet denken aan de grote soulzangeressen van vroeger maar ook doet haar stemgeluid bij tijd en wijle wat aan dat van Amy Winehouse denken. Het repertoire is een mix van songs die op de oude klassiekers zijn gestoeld maar ook het modernere r&b en hip-hop zijn in haar muziek te bespeuren. (…)

De Amerikaanse rockabilly-bluesband Legendary Shack Shakers uit Paducah, Kentucky moet je een keer live gezien hebben. Of liever: meebeleefd hebben. Want een beleving is een optreden van dit kwartet absoluut! De uitbundige ADHD-zanger, banjo- en mondharmonicaspeler J.D. Wilkes is muzikant, acteur en kwajongen tegelijk. Met gekke bekken en malle fratsen gaat hij het hele optreden lang uit zijn dak, en zuigt zo het publiek mee in hun mix van rockabilly en dampende bluespunk met swamp- en southern gothic invloeden. (…)

Matt Schofield wordt gezien als een grensverleggende gitarist in de muziekscene van de Britse blues. Schofield staat in de top tien van beste Britse Blues-gitaristen aller tijden (!) bij Guitar & Bass Magazine, daar staat hij in het rijtje samen met niemand minder dan Eric Clapton en Peter Green. Op Ribs & Blues 2019 zien we het trio zoals we lang geleden Matt Schofield leerden kennen maar er is ook een verrassing……vocaliste Christine Tambakis zal ook een aantal nummers met de mannen het podium delen. Zij is de vriendin van de frontman en is afkomstig uit NYC waar zij veelvuldig optreedt in jazzwereld van de Big Apple. (…)

Mell & Vintage Future blijkt een trio te zijn van de jonge Melanie Jonk en de wat oudere, ervaren sessiemuzikanten Nico Brandsen op toetsen en drummer Ton Dijkman. De drie delen een passie voor soulmuziek en willen dat op Ribs & Blues 2019 graag met het trouwe publiek delen. De twee backing-vocals die voor de gelegenheid zijn meegenomen voegen écht iets toe. Mell heeft een heerlijke stem met een randje, de heren zijn uitstekende musici, het swingt. (…)

Als laatste act werd Wilko Johnson aan de Ribs & Blues line-up toegevoegd. Geen verkeerde en een gevarieerde keuze. Want deze van origine pub-rocker is niet bepaald het toonbeeld van een poserende bluesgitarist. Al in de jaren zeventig ontwikkelde hij met z’n band Dr. Feelgood een speelstijl en image die veel punkrockers beïnvloed heeft. Hij beweegt zich in schokkerige bewegingen in zijn eigen ‘duck walk’ over het podium. Bovendien speelt hij net zo hortend en stotend (met) zijn gitaar. In een plukkende fingerstyle waardoor hij riffs en solo’s tegelijk kan spelen.

Evenals vier jaar geleden mocht de Nederlandse Dynamite Blues Band weer de Delta Stage bestormen. Bluesharpist/zanger Wesley van Werkhoven – met zijn onafscheidelijke truckerscap – scheurde er weer heerlijk op los met de bluesharp. JJ van Duijn – zoals altijd strak in het pak – was op dreef met zijn azuurblauwe elektrische gitaar. De tripjes over de grens heeft de band duidelijk nieuwe impulsen gegeven. Want de mannen liepen over van enthousiasme en volgens Wesley was deze R&B-gig in zijn aankondiging vóór het eerste nummer: “nú al het vetste optreden!”

De setlist van Flavium bestond uit songs van de jubileum-cd ‘50 years of Bluespower’ en uit de bekende blues traditionals. Die 30 jaar geleden al eens werden gebundeld op het album ‘20 Years of Bluespower’. Inclusief de hits ‘Nightlife’ en ‘Nobody Knows You…’ Mooi en respectvol was ook de tribute (‘Cookin’) aan de onlangs overleden Dr. John. Flavium speelt net als destijds nog steeds een herkenbare mainstream blues stijl waarin vooral Anne Geert Bonder’s soleerwerk opvalt. De gruizige stem van Bert Vrieling, die sinds 5 jaar deel uitmaakt van de band, leent zich uitstekend voor het oorspronkelijke songmateriaal en voor de authentieke covers.

Vergis je niet, deze jonge knapen zijn alweer vijf jaar bezig met de band Tricklebolt en hebben een behoorlijke volle speelagenda. Hun promo videoclips zien er gelikt uit en live zit het ook wel goed met dit vijftal, zo bleek zondag op de Delta Stage. Evenals veel musicerende generatiegenoten, waarvan DeWolff, RUV en The Grand East de bekendsten zijn, hebben deze jongens een drang naar een muzikaal verleden. Hun eigen rocksongs zijn vooral geïnspireerd door melodieuze jaren zeventig hardrock bands als Deep Purple en Uriah Heep (waar ze ook al support voor waren) met wat neo-psychedelische invloeden. (…)

Wat meteen opvalt is dat Eli Paperboy Reed zich zelf een betere podiumpresentatie heeft aangemeten, ook al is de band vanmorgen direct ingevlogen van vermoeidheid is geen sprake. Eli Paperboy Reed heeft nog niet zolang geleden een nieuw album gelanceerd 99 Cent Dreams. De band van Eli Paperboy Reed is een muzikaal goed collectief, alles loopt gesmeerd maar eerlijk gezegd springt er niet een muzikant naar mijn idee écht uit. Ondanks dat Eli Paperboy Reed al zes albums wist te lanceren blijven de live optredens toch achter bij de écht goede studio-albums. Let wel, we zijn wel onder de indruk van zijn muzikaliteit maar live mist het gewoon iets. Jammer ook dat het bij tijd en wijle een beetje schreeuwerig wordt. (…)

Cedric Burnside is na Kent Burnside de tweede telg uit de Burnside dynastie die Europa aandoet. De set wordt begonnen met een aantal échte klassiekers zoals ‘Judgement Day’ en ‘Moonshine’. De set heeft een opzwepend, repeterend ritmisch trance-achtige vibe. Natuurlijk horen we nummers van het nieuwe album Benton Country Relic zoals ‘Give It To You’ waarbij de man zo in trance van zijn eigen spel raakt dat hij nét voor het einde van het nummer een snaar breekt. We zijn getuige van de klassieke blues, gebracht door een telg van een klassieker in de blues, klasse is het woord wat ik aan deze jongen (39 jr) Burnside koppel. Het is moeilijk om niet in vervoering te raken bij het zien van al dit moois. (…)[Lees hier later een iterview met Cedric Burnside]

DeWolff is DeWolff met een geheel eigen geluid. Die reputatie hebben ze verdiend door goede platen te maken maar vooral door in energieke live gigs zoals deze op de mainstage altijd 100% te geven. Eigenlijk konden we al een voorschot nemen op het deze maand te verschijnen 2e live-album ‘Live & Outta Sight II’. Met 2.0 versies van nummers zoals ze op de studioalbums staan, volgens de band. Omdat zodra ze hun songs live beginnen te spelen, ze meestal een eigen leven gaan leiden. ‘Big Talk’, ‘Tombstone Child’, ‘Sugar Moon’, ‘Share the Ride’ ondergingen zo’n live-metamorfose zonder in kracht in te boeten. Sterker, de nummers weten nóg meer te boeien. Het voordeel van een trio is ook dat er alle ruimte is om individueel te soleren.

De openingsnummers van The Grand East ‘Away’ en ‘What A Man’ – TGE’s aanklacht tegen opgeschoten en doorgesnoven jeugd – zijn meer in een garagerock stijl. Maar verder in het concert was het weer: “live pompen met een dikke epic rockshow!” in de woorden van Arthur Akkermans (zang, harmonica). Op zijn bluesharp en samen met Imanishi Kleinmeulman (drums), Teun Eijsink (bas) en Niek Cival (gitaar) ging de genaakbare frontman weer ouderwets van kiet. Ook nieuwkomer Barend ‘Barry’ Lippens ging als een straaljager mee door het geluid. De bezeten vocalen, scheurende solo’s en psychedelische klanken, ze zijn er gelukkig allemaal nog. Ook de Waits/Beefheart invloeden blijven ook in de structuur van hun genen zitten. Bij ‘Burn Away’ zegt de jongen die op de houten tribune high naast mij zit met een dikke blow in zijn hand: ‘hé, dit zijn The Doors!” Tja, hij had gelijk. The Grand East is The Doors van de 21e eeuw, daar kan niemand meer omheen. Al gunnen we Arthur en consorten wel een langere carrière en leven. Vijftig jaar na Woodstock is de hippiecultuur samengevoegd in één band. Hun naam is: The Grand East. Peace out!

Voordat gitaarvirtuoos Laurence Jones als slotact van de zondag de mainstage opkwam, werd het Raaltense publiek eerst nog verrast met een speciale gast. In plaats van de vertrouwde Jaap Harmsen kondigde blues-prominent Johan Derksen de band aan. De Engelse gitarist Laurence Jones is nog maar 27 jaren jong maar staat inmiddels alweer tien jaar op de podia! Destijds ontdekt als supertalent heeft hij gaandeweg een eigen stijl weten te ontwikkelen die het beste kan worden omschreven als cross-over blues. Net als zijn helden uit eerdere generaties zoals John Mayer, Eric Clapton en Jimi Hendrix wil hij bluesmuziek toegankelijk maken voor de massa. Dit overigens zonder zijn voorland tekort te doen, gezien de covers van o.a. Lead Belly, Bob Dylan, Eric Clapton, Traffic, Johnny Moore’s Three Blazers en CCR die hij regelmatig live speelt. Van die laatste groep nam hij onlangs het nummer ‘Fortunate Son’ op als videoclip.

[Johan Derksen kondigde Laurence Jones aan en mocht wat reclame maken voor het HIBF2019]

Op 8, 9 en 10 juni vond de 23e editie van het Ribs & Blues festival, het grootste gratis open-air festival van Europa, plaats in Raalte. (Her)beleef de openingsavond van zaterdag 8 Juni 2019 in Raalte mee in (citaten uit) ons TBA? sfeerverslag waarvan de teksten zijn geschreven door Giel van der Hoeven en Nicolette Johns. De foto’s zijn van Gerrie van Barneveld en José Gallois. Lees het gehele verslag op www.thebluesalone.nl. En klik hier om het gehele fotoalbum te bekijken.

De openers van Ribs & Blues 2019 zijn niemand minder dan Gov’t Mule. Deze band heeft zoals altijd weer de vaste schare internationale fans op de been gebracht. Zij, uit Nederland, Duitsland, Frankrijk en Oostenrijk hebben zich al direct nadat het terrein werd geopend om half zeven eerder vanavond aan de hekken voor het podium gepositioneerd. (…)

Gov’t Mule doen waarvoor zij in Europa zijn, nieuwe fans werven en de bestaande internationale fan-base tevreden stellen met een mix van covers en eigen nummers van de vele albums. “Van hobby bandje tot wereld band” zo introduceerde Johan Derksen dit collektief op HIBF 2017 zijn in Europa om het nieuwe dubbel album opgenomen in New York state Bring On The Music; Live at the Capitol Theatre welke later deze maand (28 Juni) zal gelanceerd worden – eventueel aan te schaffen inclusief dvd – te promoten. (…)

Als de frontman van Blackberry Smoke Charlie Starr op het podium wordt uitgenodigd zijn we allen getuige van een zeer uitzonderlijke mooie uitvoering van een cover van ‘Blue Sky’ wat origineel door The Allman Brothers Band werd gebracht. Een mooi spektakel zo vroeg tijdens deze 22e editie van Ribs & Blues, dit is Southern Rock ten top!

Naar goed voorbeeld van hun helden annex vrienden van Lynyrd Skynyrd en Gov’t Mule is Blackberry Smoke uit Atlanta, Georgia één van de beste live gitaarbands van dit moment. Zoals spreekstalmeester Jaap Harmsen terecht in zijn aankondiging zei. Want veel gevarieerder en uitgebalanceerder als Blackberry Smoke dit deed kan een festival gig niet zijn. Zanger-gitarist Charles ‘Charlie Starr’ Gray is een ideale frontman met een glorieus zuidelijk stemgeluid, die elke Southern Rockband zich zou wensen. (…)

Met keyboardspeler Brandon Still, de altijd lachende Paul Jackson (gitaar en zang) en de onverbrekelijke ritmesectie: de broers Brit (drums) en Richard Turner (bas en zang), vormt dit vijftal een solide band. Vette uptempo rockers, melodieuze midtempo songs en semi-akoestische ballads werden vakkundig in een BS southern rock jasje gehesen in perfect passende snit. Met zowel rock ‘n roll, blues, country als gospel (‘I’m on my way…’) invloeden. (…)

Ook ‘Big Boss Man’ met een gastoptreden van “brother” Warren Haynes van Gov’t Mule was indrukwekkend. Zo ook in de Gregg Allman tribute ‘Ain’t Wastin’ Time No More’. Het wederzijds respect tussen deze heren is groot. Even daarvoor had Starr al gezegd dat het voor hem een grote eer was dat hij met “the almighty Gov’t Mule” mee mocht jammen. Van de cover improvisaties kreeg ‘Come Together’ (The Beatles) de meeste response van het in grote getale opgekomen Sallandse publiek. Waaronder ook weer een aanzienlijke club bebaarde diehard BS-fans die de gehele setlist woordelijk meezongen. Zij, en al die anderen, waren getuige van een heuglijk Blackberry Smoke concert in Raalte.

De tent met de Delta Stage van Ribs & Blues is speciaal voor de openingsavond ingericht als een sfeervolle nachtclub. In de Delta Club krijgt het publiek tijdens de ombouw-pauzes op het Main stage een aantrekkelijk show met diverse acts gepresenteerd. Danseressen, variété, theater, The Haystack Hi-Tones en een sensuele Burlesque act staan hierin centraal. (…)

Hoogtepunt in de Delta Club is het optreden van Fay Loren, ‘Queen of Burlesque’. Ze is inmiddels een internationale act geworden in burlesquekringen maar komt gewoon uit ons eigen Amsterdam. Fay Loren heeft verschillende acts in haar oeuvre maar in Raalte zijn we getuige van haar ‘Gentle Lady’ act. In een twintiger jaren smoking komt de Marilyn Monroe look-a-like op om vervolgens een sensuele striptease te geven. Een zeer smaakvolle show van een dame die er wezen mag. (…)

De muzikale noot wordt door The Haystack Hi-Tones verzorgd. Deze muzikanten deelden het podium al met bijvoorbeeld The Paladins, Lance Canales, spelen/speelden met Lil’ Esther & The Rumble Beat, The Barnstompers. Niet zomaar een bandje dus waarmee de programmeur van Ribs & Blues 2019 in zee is gegaan.

My Baby is een grote internationale act geworden die reeds twee maal op het prestigieuze Glastonbury festival mocht optreden maar ook stonden zij als eerste Nederlandse band ooit (!!) op het festival van Isle of Wight, werden uitgenodigd op het Hongaarse Sziget Festival, maar natuurlijk ook onze eigen festivals Lowlands en Pinkpop konden niet achterblijven hen te programmeren. (…)

Cato van Dijck is de lieftallige schone die beschikken kan over een fijn, goed geschoold, stemgeluid, haar vocalen krijgen nog nét even die aparte sound door het gebruik van de distortion microfoon, het geheel krijgt iets dance-achtigs, iets psychedelisch. (…)

Van Loves Voodoo uit 2013 komt ‘Shameless’ een zeer sensueel en sexy nummer wat de laatste nog niet tot de My Baby-kerk behorenden zich vol overgave laten ‘dopen’ door de bezwerende voodoo-achtige sound van My Baby met die zeer exceptionele goede slide van Daniel Johnston. Ik zeg drie is scheepsrecht, drie keer ben ik getuige geweest van een zeer bijzonder maar illuster en magnifiek optreden van My Baby! My Baby heeft ons anderhalf uur lang de wereld buiten laten vergeten door hun muziek, Music On, World Off! My Baby; Neerlands grootste vertegenwoordiger van de live trance blues!

Ribs & Blues verslagen van dag 2 & 3 volgen later…