vdh-online.nl

Het 10 Jaar Muziekzolder Maasdijk evenement 🥳🤩👏🏼 was dankzij de velen bezoekers, enthousiaste vrijwilligers en de heerlijke bands: Try-ouD, The Dutch Bon Jovi Experience, Nouked en De Ruben Hoeke Band feat. Jan Akkerman, een memorabele dag! 🎸🤘🏾 En voor ons een hele bijzondere ervaring om op de zo vertrouwde Zolder de man te mogen ontvangen waarvan ik begin jaren ‘70 m’n eerste singeltjes kocht; gitaarlegende Jan Akkerman. Dank aan Ruben Hoeke en álle anderen die een bijdrage hebben geleverd! 🤗👍🏼👌🏼

Muziekzolder historie - live bands 2009 - 2019

2009-2010: o.a. jam sessions - Tate Gallery - De Halzen - IVM - Try-OuD - Sascha & Ron -Rinus Gerritsen Sessie Band - Scott Henderson masterclass.

2010-2011: Fatman Bluesband - Fish Fiver - KoPie Right (Everly Brothers tribute) - Who Cares - Kaz Lux (solo akoestisch) - Big-Dutch - After Midnight - Down and Out - Kraakhelder - Dany Lademacher & Dirk Vermeij (akoestisch duo).

2011-2012: Tate Gallery - Wooden Paul (Rory Gallagher tribute) - Burger Zoe - Cut The Crap - Sinterklaas & Zwarte Piet - Livin’ BluesXperience - Bootleg - Erik & Carlo (akoestisch duo) - Sure Touch - Bobby Sunrise & Friends - Little Birdie - Big Will & the Bluesmen - Purple Rainbow (Deep Purple/ Rainbow tribute).

2012-2013: Midnight Temptation - Noise @tack - Vincent Janse Trio - Alabama Recycling Company (Neil Young tribute) - Nailed On A Fence - Smokin’ Cadillac - Bij Gebrek Aan Beter - Sarless - Elswijk - Pangea - Lightnin’ Guy plays Hound Dog Taylor.

2013-2014: Eric Steckel & Band (USA) - No Comment - B Sharp / Pangea / The Royal Spuds / Tune - The Tonomats (instrumentaal) - The Bluesbones (B) - Stripped (akoestisch duo) - Killerbeez (Anouk tribute) - Pirates of the Lambs (semi-akoestisch) - Sinnerboy (Rory Gallagher tribute - UK) - FABruari Four (Beatles tribute) - Tail Dragger (USA) and the Robbert Fossen & Peter Struijk Band.

2014-2015: Sass Who! - Texas Radio - paaldanseres Michelle - Harvest Road - Monterey Pop Experience Live Band - Cobra Chain - Drie Meter Peter (Nederlandstalig) - Fan Halen (Van Halen tribute) - Ina Forsman (FIN) feat. Lightnin’ Guy & Steven Troch (B) - Electric Gypsies (Jimi Hendrix tribute) - Engine - Richard van Bergen’s RootBag.

2015-2016: Ruben Hoeke Band - Bex Marshall & band (UK) - Sounds of Seattle ft. Jonny Smokes (USA) - XiniX - Pearl Ten (Pearl Jam tribute) - John F. Klaver Band - Steeler (Led Zeppelin tribute) - Erja Lyytinen (FIN) - BlonT - Crossfire Hurricane (Rolling Stones tribute) - Hot Foot Powder Bluesband ft. Tino vd Knaap - Yada Yada (Herman Brood & his Wild Romance tribute).

2016-2017: Sean Webster Band (UK) - 70’s TUSH (B) - Playground - Fortyfour - Cee Cee James’ Mission of S.O.U.L. (USA) - Mooie Meneren - The RED - Joe Undercover (Joe Cocker tribute) - Joost de Lange Rock/Blues Experience - Dilana Smith & band (ZA/POR).

2017-2018: Monkey Wrench (Foo Fighters tribute) - Carvin Jones Trio (USA/ITA) - The Juke Joints - Rise of the Wood - (Symphonic) Cicero - The Grand East - LaBomba - Stone Cold Crazy - Susan Santos (SPA) - Future Hearts - Gold Pepper.

2018-2019: RUV - Guy Verlinde & The Mighty Gators (B) - Wouter Kiers Band - T.H.O.M. - Acces Denied - Moondaze (v/h Uncle Jimmy) - Slash ‘n Roses (Guns ‘N Roses tribute) - Dad’s Amaryllo - Doggybag - Dock Six - Malone Sibun Band [Marcus Malone (USA) and Innes Sibun (UK)] - Cosmo’s Foger-T (CCR tribute - B).

2019-2020: Low Society (USA/BEL) - Try-Oud / The Dutch Bon Jovi Xperience / Nouked / Ruben Hoeke Band feat. Jan Akkerman >> more to come!

10 Jaar Muziekzolder Maasdijk - programma 05-10-2019
Locatie: Muziekzolder, schuur en parkeerplaats Nolweg 10 Maasdijk.

16:00 uur Muziekzolder boven & Beneden:
Foto/film presentatie op schermen (doorlopend); DJ muziek
16:30 – 18:00 uur: Try-Oud (live beneden)
18:20 – 19:50 uur: Dutch Bon Jovi Xperience (live boven)
20:10 – 21:40 uur: Nouked (live beneden)
21:45 – 22:00 uur: Muziekkwis op beeldschermen
22:00 – 23:30 uur: Ruben Hoeke Band feat. Jan Akkerman (live boven)
23:30 – 01:00 uur: DJ muziek; after-party
01:00 uur: einde.

10 jaar Muziekzolder Maasdijk Live Bands:

Try-ouD is een Westlandse coverband met nummers uit de zestiger jaren tot nu. Ze spelen een combinatie van rock-, blues- en popmuziek. De start van Try-ouD was in 1995. De band, voornamelijk dorpsgenoten uit de Lier en Maasdijk, bestond oorspronkelijk uit een drummer, twee gitaristen, een zanger en een bassist. Het eerste optreden was in de lokale kroeg van de Lier in 1996. Na ongeveer een jaar kwam er een vriend bij als saxofonist en nog een broer (van de drummer) als geluidsman. Na diverse optredens op feesten en in kroegen speelden ze in 1998 als support van de Haagse band Billy the Kid. Het jaar 2004 was een speciaal jaar, omdat ze toen een live–CD opnamen in hun eigen oefenruimte met zo’n 60 aanwezigen als publiek. Van deze opnames is later ook een demo-CD gemaakt.

The Dutch Bon Jovi Xperience is, o.l.v. Remy Hansen, sinds augustus 2018 met een enorme dosis ‘spirit’ aan een spannende reis begonnen. Het einddoel van deze reis is om ook in Nederland vele concerten te mogen doen. Onderweg naar dit doel wordt er keihard gewerkt aan een meer dan volwaardige show met muziek van de Amerikaanse rockband Bon Jovi. Remy Hansen heeft jarenlang ervaring als gitarist/zanger in mega grote stadions en volle ‘venues’ in het Verre Oosten. Hij heeft nu een groep Nederlandse muzikanten om zich heen weten te verzamelen, die ook hún sporen allang verdiend hebben op de nationale- en internationale podia. Naast Remy bestaat deze 5-koppige rockformatie uit: Dave Bordeaux (bass en backing vocals); Ruud Groenendijk (gitaar en backing vocals); Jorrit van der Weide (toetsen en backing vocals); Thomas Germier (drums).

Nouked is een coverband die op geweldige manier oude nummers speelt. Grote namen staan op de setlist zoals Led Zeppelin, AC/DC, Beth Hart en Sam Cooke. Ze nemen je mee terug in de tijd en spelen muziek zoals het hoort: met bezieling en volle overgave, hart en ziel, wat voelbaar is in de zaal. Naast de stevige rocknummers spelen ze als afwisseling heerlijke blues ballads en swingende soul. In 2013 koos de vakjury Nouked als winnaar van van de Dutch Battle of the Coverbands. En terecht want Nouked is een ware live sensatie. De band bestaat uit: zangeres Lilianne, gitarist Hugo, bassist Henk en drummer Frits.

Begin 2004 richt gitarist Ruben Hoeke zijn eigen Ruben Hoeke Band op. Deze eigentijdse gitarist kun je plaatsen in het rijtje muzikanten die de Nederblues en rock naar een hoger niveau hebben getild. Sinds zijn eerste optreden in 1992 tourt hij onafgebroken door Nederland en speelde hij op festivals in Europa, de USA en Curaçao. Met ‘All Saints’ brengt de Ruben Hoeke Band op 1 november 2019 hun zesde album uit. Van eind 2016 t/m januari 2017 gaat Ruben op tournee met de gitaarlegende Jan Akkerman. In de zomer van 2017 spelen broer Eric (drums) en Ruben nieuw materiaal in van hun vader, boogiewoogie-pianist Rob Hoeke. In de zomer van 2017 viert Ruben met de RHB zijn 25-jarig podiumjubileum middels een uitgebreide tour. Begin december 2017 verschijnt het nieuwe ‘Hoeke - Legacy’ album en tourt Ruben met de ‘Knight of the Guitar’ door het land.

Jan Akkerman vormde in de jaren zeventig samen met Thijs van Leer de kern van de Nederlandse progressieve rockgroep Focus. Hij werd in 1973 door lezers van het Engelse muziektijdschrift Melody Maker uitgeroepen tot beste gitarist ter wereld. Sinds zijn vertrek uit Focus heeft Akkerman een solocarrière, met begeleidingsbands in diverse samenstellingen. Als de gelegenheidsband Ruben Hoeke Band feat. Jan Akkerman treedt dit unieke gezelschap speciaal op voor het 10-jarige Muziekzolder jubileum!

Dat was een fijn weerzien met de mannen uit New York die ik in 2014 mocht interviewen: singer-songwriters met elektrische gitaren.

De americanaband Hollis Brown uit New York heeft een nieuw album en kwam met hun liveshow naar De Kroepoekfabriek als onderdeel van een Europese tour. Zaterdag 28 september zag ik ze weer live!

Queens, New York, kent een rijke muziekgeschiedenis. KISS. The Ramones, RUN-DMC, Simon and Garfunkel, Dee Snider. Perry Farrel en Tony Bennett. Hollis Brown, de groep die op zaterdag 28 september in De Kroepoekfabriek optrad, is ook afkomstig uit Queens. De nieuwe diverse plaat ‘Ozone Park’ is onlangs verschenen en was tijdens hun Europese tour dus ook in de Vlaardingse zaal te horen.

De band is gevormd door zanger, gitarist Mike Montali en leadgitarist Jonathan Bonilla. Daarnaast is Andrew Zehnal actief als drummer, speelt Adam Bock op de keys en wordt de bas bespeeld door Chris Urriola. Sinds 2013 brengt de formatie muziek uit en heeft Hollis Brown één EP en twee albums gereleased. Verder heeft de groep al op vele plekken in de VS en Europa gespeeld met hun tour

Exclusief interview met: Blackberry Smoke
tekst: Giel van der Hoeven
foto’s: José Galloise © The Blues Alone?
locatie: Ribs & Blues Festival 2019 in Raalte
datum: zaterdag 8 juni 2019

Niet dat de Europese Find A Light Tour 2019 van de Amerikaanse rockband Blackberry Smoke heel uitgebreid is, maar drummer Brit Turner weet vandaag al niet meer waar hij gisteren ook alweer was. “Was het nou in Zweden of Denemarken?” vraagt hij zich hardop af als we hem en zanger-gitarist Charles ‘Charlie Starr’ Gray ruim anderhalf uur voor het Blackberry Smoke optreden in Raalte spreken. Het touren overzee gaat ook deze doorgewinterde muzikanten blijkbaar niet in de koude kleren zitten. Op frontman Starr moeten we even wachten omdat hij nog een gastoptreden bij de band Gov’t Mule heeft. Tamelijk onbewogen schuift hij even later aan, alsof hij net terug is van een klusje tussendoor. Maar navraag maakt duidelijk dat ook een podium jamsessie met buddy Warren Haynes hem niet onberoerd heeft gelaten. Ook al is hij er zelf aanvankelijk vrij ingetogen over: “oh, it’s always great jamming with Warren, so much experience”. De rook moet blijkbaar nog even optrekken. Boude uitspraken volgen later in het interview vanzelf.

- Vandaag spelen jullie voor enkele duizenden bezoekers op het Ribs & Blues festival in Raalte en overmorgen voor een paar honderd man in Podium Victorie, Alkmaar. Is er een verschil in aanpak voor jullie?
Charlie: Nee niet echt, wij spelen overal waar mensen komen met dezelfde aanpak en instelling. De gigs op festivals zijn meestal korter dan een eigen show en de setlists proberen we per show zoveel mogelijk af te wisselen. Ongeacht festival of intieme zaal.
Brit: En Charlie verrast ons voor ieder optreden standaard om vijf uur met de setlist voor die avond.

- Wat onderscheidt Blackberry Smoke van andere Southern Rockbands?
Charlie: Wij zijn andere artiesten die andere songs schrijven en spelen. Maar wel vijf gelijkgestemde kerels op een enerverende ontdekkingstocht. Onze songs zijn onze vingerafdrukken, ze identificeren Blackberry Smoke, een rock and roll-band uit Georgia. En niet Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers, Gov’t Mule, of wie dan ook.
Brit: Charlie, Paul (Jackson, gitaar - red.) en ik kennen elkaar al meer dan 20 jaar. En mijn broer Richard (Turner, bas - red.) ken ik al mijn héle leven. Ook keyboardspeler Brandon Still trekt alweer sinds 2007 met ons op. We zijn een hechte groep geworden man; een boevenbende!
Charlie: “Yeah, Brit is an O.G. man” (original gangster - red.)

- Hoe is die muzikale ‘boevenbende’ eigenlijk ontstaan?
Brit: In bars en nachtclubs in Atlanta, Georgia. Na optredens en repetities hingen we daar vaak rond. We zaten toen allemaal in verschillende bands en raakte bevriend. Charlie, mijn broer Richard en ik begeleide een singer/songwriter en we speelden alle drie graag samen. Nadat we hem uit zijn eigen band ontslagen hadden, nam Charlie het over als songwriter/vocalist.
Charlie: Ik haalde vervolgens mijn oude vriend Paul Jackson erbij als gitarist en kort daarop ontstond Blackberry Smoke. Nee, we gaan niet zeggen wie die singer/songwriter was. Is nooit een grote geworden trouwens.

- Ik las dat de zanger van The Black Crows, Chris Robinson, die bandnaam bedacht heeft?
Charlie: Chris en Rich Robinson zijn goede vrienden van ons. We deelden ergens in 2000 in Atlanta een repetitieruimte met The Black Crows. Er gingen daar wat namen rond omdat wij nog geen officiële bandnaam hadden. We zochten een originele en stoere naam die bij een Southern Rockband paste. Chris zat ons te dollen met grappige onwerkelijke namen van biermerken, rookwaren en andere titels van genotsmiddelen. Daartussen zat ook “The Blackberry Smoke”. Dat stond ons wel aan, maar we hebben “The” eraf gelaten.

- In 2013 brachten jullie samen met Lynyrd Skynyrd het vinyl-album ‘Live in Sweden / Blackberry Smoke Live in North Carolina’ uit. En jullie spelen ook regelmatig samen. Hoe is die relatie onderling?
Charlie: We zijn bevriend geraakt, dus prima. Kijk, wanneer wij als support voor Skynyrd spelen moeten we ze niet voor de voeten lopen. Maar als we dingen samendoen klikt het. Zowel op het podium als daarbuiten. Maar dat geldt ook voor “brother” Warren Haynes. Daarom vroeg hij mij ook om mee te jammen met “the almighty Gov’t Mule” zojuist. En straks, als wij optreden, komt Warren ons ook nog even joinen bij in elk geval ‘Big Boss Man’. Dat is behalve plezier maken ook inspirerend en leerzaam. En jij Brit, heb jij nog iets van ze geleerd, danspasjes of zo? Haha!
Brit: Je steekt altijd wel iets van elkaar op. Ik zal niet zeggen dat andere Southern Rockbands rolmodellen voor ons waren. Maar hun bandgeluid en stijl was wel de perfecte sjabloon voor onze band. Weet je, in mijn jeugd kende ik geen slechte muziek. Ik groeide op met The Beatles, Led Zeppelin, Aerosmith, Tom Petty & the Heartbreakers… “just fuckin’ good songs!”

- Wat deed jullie besluiten om in de VS een eigen platenlabel ‘3 Legged Records’ te runnen? (Welk levend wezen heeft 3 poten?)
Brit: Een aangeschoten hond? Haha!
Charlie: In ons logo is het een haan met drie poten, maar ach, je moet wat verzinnen. We wilde in elk geval geen dier met 2 of 4 poten, haha. Weet je, wij zijn geen popband waarvoor een commercieel plan wordt uitgedacht. Het idee achter ‘3 Legged Records’ was vooral om veel meer artistieke vrijheid te genereren en om financieel iets meer te behouden wat we zelf verdienen.

- Over artistiek gesproken, alle covers van Blackberry Smoke albums en dvd’s zijn indrukwekkend. De afbeeldingen en typografie geven fans meteen een Southern Rock gevoel. Hebben jullie hier zelf ook invloed op?
Charlie: Absoluut. Brit heeft van diversen covers de art direction gedaan. Ik vind het zelf ook prettig om naar mooie elpee-hoezen van andere bands te kijken. Daarbij is een cover als een boekomslag, dat moet een professionele en verzorgde uitstraling hebben, vind ik.

- Jullie noemden al een aantal bands die BS beïnvloed zouden hebben. Maar hebben jullie als muziekliefhebbers persoonlijk ook nog favoriete albums?
Charlie [zonder enige twijfel]: ‘Exile On Main Street’ van The Rolling Stones, ‘Rocks’ van Aerosmith en The Flying Burrito Brothers: ‘The Gilded Palace Of Sin’. En ik zal je ook zeggen wat Brit zijn drie favoriete platen zijn: ‘Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy’ van Elton John, ‘Highway To Hell’ van AC/DC en ‘Yesterday And Today’ van The Beatles.
Brit: Ik heb The Beatles helaas nooit live gezien. Wel Elton John, AC/DC, Iron Maiden, Cheap Trick…
Charlie: … ik zag de Stones en Aerosmith jaren geleden live. Maar dat kan vandaag de dag nog steeds hè. Oh, en ‘Locked Down’ van de eergisteren overleden Dr. John is ook een bijzondere maar fantastische plaat! Met grillige gitaren, staccato-beats en een grimmige productie door Dan Auerbach van The Black Keys. Een zeer gewaardeerd artiest, Dr. John, “he was an American original".
Brit: Toen die plaat destijds uitkwam hebben we Gov’t Mule live zien optreden mét Dr. John in Chastain Park, Atlanta…
Charlie: … ja, da’s waar man! Met ‘John the Revelator’ en ‘The Weight’ van The Band, dacht ik.
Brit: Onze tourmanager heeft ook met Leon Russell getourd. Aan het einde van die tour ontmoette de hoogbejaarden ‘Master of Space and Time’ Leon Russell en ‘New Orleans Legend’ Dr. John elkaar. Dat was volgens hem het meest merkwaardige gesprek tussen de twee markantste stemmen dat hij ooit gehoord had: “Hèh, hûh?! What’s that?!” Whahaha!

- Is ‘Find A Light’, jullie recente en zesde studioalbum, het beste BS-album tot nu toe?
Charlie: Dat is altijd zo toch? Wat ik eerder over onze optredens zei geldt ook voor onze platen: het moet steeds weer een ontdekkingsreis zijn. Ik hou van albums met gevarieerde nummers en verschillende vibes. Met ‘Find A Light’ zijn we daar wel weer in geslaagd volgens mij. Ik ben er trots op.

- Vorig jaar namen jullie ook ‘The Southern Ground Sessions’ op in Nashville en brachten dat als akoestische EP uit (op het eigen label). Is dat iets wat je altijd al wilde doen?
Charlie: Zeker wel. Op de EP staan akoestische versies van songs die op het album ‘Find A Light’ staan plus een cover van Tom Petty, opgenomen in één dag in Zac Brown’s Southern Ground Studio’s in Nashville. Met gastoptredens van Amanda Shires (viool en zang) en Oliver Wood (gitaar en zang). We hebben vorig voorjaar ook een aantal keer live akoestisch opgetreden in de VS. Het zou mooi zijn om dat in de nabije toekomst ook eens in Europa te kunnen doen.

- Neem dan wel Amanda mee, want Tom Petty’s versie van ‘You Got Lucky’ met haar klinkt echt wonderschoon!
Charlie: Oh, dank je. Ja, ze is te gek. Maar haar man Jason Isbell zal eerst toestemming moeten geven vrees ik, want ook met hem treedt ze op. En ze is momenteel druk met de nieuwe all-female countrygroep The Highwomen die in september van dit jaar hun debuutplaat uitbrengen.
Brit: Paul zal tijdens de akoestische tour onze Amanda zijn, hij is sexy genoeg, haha.

- Charlie, je schreef samen met Keith Nelson o.a. het duet ‘Let Me Down Easy’. De vrouwelijke stem hierin is ook van Amanda. Ben je van plan om in de toekomst meer van dit soort ‘Gram Parsons-Emmylou Harris duetten’ te schrijven?
Charlie: Hmm, dat weet ik eigenlijk niet. Weet je, het pakte allemaal toevallig zo uit. Al die gastmuzikanten waren aanvankelijk niet eens de bedoeling. Alleen Robert Randolph op de steelgitaar. Maar toen kwam Amanda erbij voor het duet. En voor we het wisten hadden we een studio vol, met Benji Shanka op 12-snarige gitaar en dobro, Gaurov Mahorta op conga’s, violist Levi Lowrey, The Wood Brothers en niet te vergeten de dames Murphy van The Black Betties.

- Gregg Allman heeft een jaar vóór zijn dood bijgedragen aan het nummer ‘Free On The Wing’. Had je niet meer songs willen opnemen met deze legende?
Charlie: Ja, uiteraard. Hij was echt een geweldige kerel, een iconische Georgia-legende! ‘Free On The Wing’ is het laatste nummer van ‘Like An Arrow’ (2016), dat ik samen schreef met Brandon (Still - red.). We hadden met Blackberry Smoke in de loop der jaren een paar shows met Gregg gedaan en dit lied had de perfecte melodie om zijn stem aan toe te voegen. Ironisch genoeg tourde wij zelf door Spanje toen hij het in de studio kwam inzingen. Waarschijnlijk waren dit de laatste vocalen partijen van hem die zijn opgenomen.

- Toen je in 2012 ‘One Horse Town’ met Travis Meadows schreef, realiseerde jullie je toen dat die tekst nogal universeel is, omdat er zulke woonplaatsen over de hele wereld zijn? Ik bedoel, niet alleen de muziek, maar ook teksten kunnen een wereldwijde impact hebben.
Charlie: Nou, daar ben ik gedurende onze optredens wel achter gekomen, ja. Het is absoluut een song die tekstueel niet alleen impact heeft in de VS. Hier in Europa blijkbaar ook (jij vraagt me er nu naar). En toen we drie shows in Brazilië deden zongen fans het woordelijk mee! “Yeah, there are little bitty towns all over the world, man".

- In januari 2019 nodigde jullie ambtenaren in de VS uit om gratis een Blackberry Smoke-show bij te wonen. Waarom deden jullie dat?
Charlie: Deze mensen waren getroffen door de Federal Government Shutdown en ontvingen geen looncheque meer! Het betrof fans van ons die zich op dat moment geen ticket konden permitteren, “they needed a break”. Dus hen gratis binnenlaten om te genieten van een avondje livemuziek was het minste wat we konden doen.

- Dit is geen politiek interview, maar merken jullie een groot verschil in levensstijl in de VS onder Trump vergeleken met het Obama-tijdperk?
Brit: Politici schreeuwen nu meer dan ooit naar elkaar, volgens mij. Sinds wij baby’s waren zeiken mensen elkaar al af over politiek in de VS. Maar vanwege het internet en de sociale media is het nu veel meer “in the face".
Charlie: Drie jaar geleden maakte ik een politiek statement met het rock & roll-nummer ‘Waiting for the Thunder’ van het album ‘Like an Arrow’. En ik vroeg me af of politici niet te veel macht hebben? Ze beschikken over gemeenschapsgeld en verkwanselen het. Ze zijn uit op eigen glorie met oorlogen over religies. En wij staan erbij en we doen niets, in de hoop ’s ochtends wakker worden in het licht van een nieuwe dag. De tekst vloeide in een kwartier mijn pen uit. Dat zegt genoeg over mijn frustratie hoe gek de wereld lijkt te zijn. Meer kan ik niet doen als artiest.

- Is Blackberry Smoke van plan om als touring artists net zolang door te gaan als The Rolling Stones of Bruce Springsteen dat doen?
Charlie: “Hell yeah!”
Brit: Afgelopen jaar hebben we tussen de 150 en 170 shows gedaan, dat is een gemiddelde wat we graag nog járen volhouden.

Zo fris al jonge hoentjes geeft het vijftal een klein uur later een puike Southern Rockshow weg, die Raalte niet snel zal vergeten. Charlie Starr is een ideale frontman met een glorieus zuidelijk stemgeluid, die elke Southern Rockband zich zou wensen. Met keyboardspeler Brandon Still, de altijd lachende Paul Jackson (gitaar en zang) en de onverbrekelijke ritmesectie: de broers Brit (drums) en Richard Turner (bas en zang), vormt dit vijftal een solide band. Vette uptempo rockers, melodieuze midtempo songs en semi-akoestische ballads werden vakkundig in een BS southern rock jasje gehesen in perfect passende snit. Met zowel rock ‘n roll, blues, country als gospel invloeden.

[Blackberry Smoke feat. Warren Haynes @ R&B2019 Festival Raalte]

Waiting for the thunder
All the money and the war and religion and the which one do you serve?
Maybe them with the power and the glory got more then they deserve
Why do we stand by and do nothing while they piss it all away
And we hope we wake up in the mornin’ to the light of a brand new day

Discografie - Studioalbums
Bad Luck Ain’t No Crime (2003)
Little Piece of Dixie (2009)
The Whippoorwill (2012)
Holding All the Roses (2015)
Like an Arrow (2016)
Find a light (2018)

Live album
Leave a Scar: live in North Carolina (2014)

[BS - The Southern Ground Sessions (2018) signed bij Charlie & Brit]

EP’s
New Honky Tonk bootlegs (2003)
Little Piece of Dixie (2008)
Wood, Wire & Roses (2015)
The Southern Ground Sessions (2018)

Exclusief interview met: Southern Avenue
tekst: Giel van der Hoeven
foto’s: José Galloise © The Blues Alone?
locatie: Ribs & Blues Festival 2019 in Raalte
datum: maandag 10 juni 2019

Southern Avenue is een vijfkoppige blues- r&b- en soulband uit Memphis, Tennessee. De bandnaam ontleende ze bij de oprichting in 2015 aan een straat aldaar, die liep van het meest oostelijke deel van de stadsgrenzen naar “Soulsville", het oorspronkelijke Stax Records gebouw. Southern Avenue bereikte de finale van de International Blues Challenge in 2016. Hun titelloze debuutalbum uit 2017 weerspiegelt de diverse wortels van bandleden die afkomstig zijn uit de VS en uit Israël. Op hun tweede album ‘Keep On’, dat in mei 2019 via Concord Records verscheen, wordt de organische soul-, blues- en r&b-fusie moeiteloos geconsolideerd. Songs die kwalitatief goed genoeg zijn om drie jaar aan een stuk de wereld mee over te touren. Aan het woord hierover de in Israël geboren gitarist, componist en muziekproducent Ori Naftaly (1987). En de zussen Tierinii en Tikyra Jackson uit Memphis.

- Jullie zijn 4 mei jl. met de KEEP ON Summer Tour begonnen in jullie woonplaats Memphis en die loopt door tot december 2019. Is het de eerste keer dat jullie zo’n lange tour door de VS en Europa doen?
Ori: Nee, wij touren eigenlijk voortdurend. Omdat wij er allemaal geen baan bij hebben zijn we voor onze inkomsten afhankelijk van de optredens. Zelfs als ik tussendoor een paar dagen thuis ben, dan ben ik naast mijn privéleven nóg met de band bezig. Mails beantwoorden, administratieve zaken, nasleep en voorbereidingen treffen. Je kent het wel.

- Dit najaar doet Southern Avenue de openingsshows voor de Tedeschi Trucks Band in Houston, Dallas, Tulsa en San Antonio! Wat betekent dat voor jou persoonlijk?
Ori: Veel! Op mij persoonlijk maakt het meer indruk dan het opnemen van onze eigen albums. “It’s a dream come true.” Ik ben al fan van Derek Trucks sinds mijn jeugd en zoveel ouder dan mij is hij niet eens. Als zo’n idool je dan zélf vraagt om de support te doen is dat gewoon te gek! Ik denk ook dat ze Southern Avenue gekozen hebben omdat onze muziekstijlen goed bij elkaar passen.

- Hoe zou jij zelf jullie muziekstijl omschrijven dan?
Ori: Mijn passie voor Amerikaanse soul, blues en funk zal bekend zijn. En ik ben er in elk geval trots op dat wij niet als iemand anders klinken. Ik ben over de hele wereld geweest, van Europa tot Australië en van Canada tot Noord- en Zuid-Amerika. Die ervaringen, en alle hoogtepunten en dieptepunten, worden allemaal weerspiegeld in onze muziek. Ik vind het geweldig dat ik avond aan avond met deze fantastische mensen onze wereldmuziek kan spelen.

- Voor Southern Avenue zaten jullie allemaal in verschillende bands of deed je theater projecten. Is de ambitie om professioneel artiest te worden er altijd al geweest?
Ori: Zo tussen mijn 16e en 18e jaar ben ik daar wel serieus over gaan nadenken, inderdaad. Op die leeftijd realiseerde ik mij ook wel dat ik geboren was met een speciaal talent. Dan sta je op een drempel: wat ga ik ermee doen en kan ik leven van mijn muziek? Maar bij een muzikant zal altijd het gevoel overheersen boven een rationeel beslisproces. Dat geldt voor ons allemaal. Talent kan je niet negeren.

- Je woont pas sinds 2013 in Memphis, Tennessee. Hoe was dat aanvankelijk voor een vreemdeling in een vreemd land?
Ori: O, dat is geleidelijk gegaan en ontstaan door iets dat op mijn pad kwam. Ik tourde eind 2012 met mijn eigen Ori Naftaly Band hier in Nederland. Ik verbleef bij een bevriende drummer in Dordrecht toen ik een berichtje op m’n mobieltje kreeg. Of ik met m’n band in mijn thuisland mee wilde doen aan een blues contest? En ik dacht: waarom niet, ik zegde toe en voegde de daad bij het woord. We werden verkozen tot ‘Best Israeli Blues Band of 2013′ en mochten Israël vertegenwoordigen op het prestigieuze International Blues Challenge in Memphis waar we de halve finale behaalde. Dat leverde ons veel optredens en een goede Cd-verkoop op (het album ‘Happy For Good’ werd in mei 2013 uitgebracht - red.). Na een tour door de VS heb ik mij in oktober 2013 in Memphis gevestigd. Samen met de zussen Tierinii (zang) en Tikyra (drums/zang) Jackson heb ik in 2015 deze band, Southern Avenue, opgericht. Hiermee behaalde we vervolgens als vertegenwoordigers voor Memphis op de International Blues Challenge in 2016 de finale, met een Stax recorddeal als gevolg.

- Dat klinkt als een droomcarrière. Spreek je je Nederlandse en Israëlische vrienden nog wel eens?
Ori: Oh ja, daar heb ik nog wel contact mee hoor. Ik versta zelfs een paar woorden Nederlands, zoals: ‘lekker’ en ‘dankjewel’, alleen de nette woorden, haha. En ook veel Israëlische muzikanten steunen mij, en ik hen. Weet je, ik ben altijd een buitenbeetje geweest, “a weird animal”. Zowel in mijn geboorteland als in het buitenland. Want, een Israëli die elektrische blues en soul speelt… dat kon toch helemaal niet! Nou je ziet het, het kan wél! Hahaha. Ken je Guy King? Dat is een Israëlische blues- en jazzgitarist van een jaar of veertig. Hij deed in 1999 hetzelfde als wat ik deed; vertrok naar Memphis en later naar New Orleans en Chicago om in de VS zijn geluk te zoeken. Hij wordt vaak vergeleken met Wes Montgomery en is internationaal een zeer gewaardeerd muzikant.

- Met Southern Avenue hebben jullie inmiddels opgetreden met Buddy Guy, JJ Grey & Mofro, Los Lobos en North Mississippi Allstars. Heb je daadwerkelijk iets van deze collega’s kunnen leren of beperkt zich dat tot werkrelaties?
Ori: Jawel hoor. Buddy Guy is een fenomeen en een erg aardige man. Het viel me op dat met name de oudere muzikanten - zoals de mannen van Los Lobos - erg behulpzaam waren. Kijk, je krijgt geen les van ze of zo. Maar je leert veel door naar ze te kijken en te luisteren. Hóe ze zich op een show voorbereiden en wát er wordt afgesproken. Luther Dickinson en de Allstars is een ander verhaal. Zij zijn Memphis-familie van ons en Luther speelde mee op ons album. Het omgaan met dit soort muzikanten geeft je zóveel inspiratie en energie. Dus voor mij is dat zeker meer dan een werkrelatie alleen.

De zussen Tierinii en Tikyra Jackson zijn ons ook komen vergezellen. Tierinii vraagt zich hardop af of ze haar bril af moet doen voor de fotograaf. Maar Ori zegt haar op een vaderlijke toon: “you look beautiful, this is good!”

- Hallo Tierinii en Tikyra, ik stel me zo voor: toen jullie nog kleine Jacksons waren, mocht Tikyra op drumles en Tierinii naar zangles. Waarom was dat niet andersom?
Tierinii: Nee! Niemand kreeg les bij ons. We waren met zeven kinderen, daar was toch geen geld voor.
Tikyra: Tja, het drummen lag mij gewoon goed. Mijn broer drumde en door hem ben ik het ook gaan doen. Ik speel ook piano maar de combinatie van drummen en zingen bevalt mij prima in deze band.

- Jullie zijn begonnen als gospelzangeressen in een kerk in Memphis. Is dat de beste opleiding die je kunt hebben als een soul- en rhythm and blueszangeres?
Tierinii: nou, het is minder romantisch dan het lijkt hoor. Ja, we zijn begonnen met zingen in de kerk. Maar we hebben geen gospel zanglessen gehad of zo. Door al die meerstemmige gospelzangers en zangeressen om me heen ging ik wel steeds beter de verschillende zang- en ademhalingstechnieken onder de knie krijgen. Of, je ontdekt wanneer het en wat de beste manier is om hoge noten te kunnen halen.
Tikyra: We zijn nu niet meer zo religieus als dat we zijn opgevoed hoor. Ik noem ons liever: spiritueel.

- Verwijzen de tatoeages op jullie armen ook naar die spiritualiteit?
Tikyra: Neuh, ik heb er een paar, maar vind ze lang niet allemaal even mooi.
Tierinii: ik heb er eentje die betekenis vol is. Die heb ik na een moeilijke periode in mijn leven laten zetten met mijn jeugdvriend Zephenia, met wie ik als kind danste in een performing arts group in Memphis.

- Van blues tot rock en soul, de Memphis muziekscene is altijd toonaangevend en origineel geweest. Wat is het meest opvallende wat er nu gebeurt?
Tierinii: Alle muziek uit Memphis klinkt goed…
Tikyra: … nou ja, eigenlijk weten we dat niet, we zijn al even niet thuis geweest namelijk…
Ori: … nee, twee á drie jaar al niet, hahaha!

- Onlangs kwam het tweede Southern Avenue album ‘Keep On’ uit. Jullie zeiden daarover dat de ervaring om die op te nemen compleet anders was dan het opnemen van de eerste plaat. Waarom was dat zo?
Tikyra: We zijn nu meer een eenheid geworden. Dat heeft te maken met het simpele feit dat we vaker met elkaar optrekken en meer optredens doen. Maar ook omdat toetsenist Jeremy Powell nu een vast bandlid is geworden. Net als bassist Evan Sarver was hij aanvankelijk onze touring muzikant. En persoonlijk heb ik een extra steentje bij kunnen dragen door samen met Ori een song te schrijven voor die plaat.
Ori: Voor mij is dit eigenlijk ons échte eerste professionele album. De vorige is zeker niet slecht maar veel te snel en low-budget opgenomen.

- Schrijven jullie alle drie teksten? En hoe gaat dat in z’n werk?
Tierinii: Ach, soms hier en dan weer daar, en zus en zo…
Tikyra: “… it just depends on the móóód.”
Ori: We schrijven alleen als we zin óf inspiratie hebben. Na deze zin begrijp je zeker wel waarom de dames mijn teksten soms moeten herschrijven? Hahaha!

[De zussen worden wat melig, tijd voor een serieuzere vraag]
- Er is veel aan de hand in de wereld. In de ‘Peace Will Come’ songtekst-video gebruiken jullie beelden van Martin Luther King. Vinden jullie dat je als artiest ook een missie hebt?
Tikyra [fel]: dat heeft niets te maken met of je artiest bent of niet! Ik ben ervan overtuigd dat álle mensen van gelijke waarde zijn en dat iedereen hier op aarde een bestemming heeft, ongeacht achtergrond of afkomst. Wij hebben de mogelijkheid om veel mensen onze stem te laten horen. Dat voelt als een voorrecht en niet als een last of een opdracht.
Tierinii: Wij hebben ‘Peace Will Come’ geschreven als een lied over ‘hoop.’ Omdat er nog te veel ongelijkheid in de wereld is. Het label heeft de video erbij gemaakt om dat te onderstrepen. Dat is de boodschap, niet meer en niet minder. Wij houden ons verder niet met politiek bezig.
Ori: “Politics is a losing game.” Maar het belangrijkste van politiek zou de menselijke verbinding moeten zijn. Ik ben opgegroeid in Israël en heb er vier oorlogen meegemaakt. Er is daar altijd dreiging en iedereen is daar op zoek naar innerlijke rust en vrede. Toen kwam ik in Memphis en daar was het nóg gevaarlijker. Deze meiden ervaren nog dagelijks wat racisme is. Dat moeten we blijven bestrijden met hoop en liefde. Daar gaan onze songs ook over: “human connection,” ongeacht geslacht, ras of etnische afkomst en religie.

- Tot slot, wat is jullie gemeenschappelijke levensmotto?
Tikyra: “If you gonna hit it, hit it hard!”
Tierinii: “Don’t give up, expect the least and do it with your whole heart.”
Ori: Ik hou het toch op: “Keep On!”

Neil Young & POTR live @ Ziggo Dome… age 73 but he did it again!
🙏🏽🎸💪🏽👍🏼🔝

[4 pics by: Ans van Heck]

[fotocompilatie GvdH vanuit Vak 103]

10-07-2019 Neil Young + Promise of the Real Setlist at Ziggo Dome, A’dam:

Mansion on the Hill
Over and Over
Country Home
Everybody Knows This Is Nowhere
Human Highway
Heart of Gold
Old Man
Throw Your Hatred Down
Love and Only Love
Cortez the Killer
Fuckin’ Up
Hey Hey, My My (Into the Black)
Rockin’ in the Free World
Encore:
Like a Hurricane
I’ve Been Waiting for You
Piece of Crap
Roll Another Number (For the Road).

Neil Young + Promise Of The Real in Ziggo Dome Reviews:

LFL Magazine
OOR
NRC
Parool
NPO2
NY Fancover
On The Beach live @ Antwerpen

Een kwartier lang raggen, freaken en scheuren…
Neil Young & POTR live @ Ziggo Dome 100719 - Love and Only Love