vdh-online.nl

THE EXPERIENCE – Dag 1

Ribs & Blues, het grootste gratis open-air festival van Europa, begon traditioneel op de zaterdag voor Pinksteren met een drietal ervaren bands van naam. (Her)beleef deze avond van 19 mei 2018 in Raalte mee in ons fotoverslag door: fotograaf José Gallois. De teksten zijn van Giel van der Hoeven en van Nicolette Johns.

Veertig jaar geleden trad de Amerikaanse band MOTHER’S FINEST al voor 42.000 bezoekers op Pinkpop op. Afgelopen pinksterweekend stond diezelfde band, in bijna dezelfde samenstelling voor (ongetwijfeld) veel van diezelfde bezoekers (ruim 6.000 deze dag) op het Ribs & Blues festival in Raalte. Mother’s FinestIedereen – band en publiek – een paar kilootjes ouder en allemaal met een bos minder wilde haren dan in de jaren ‘70. Maar…. iedereen nog wel even enthousiast als toen! Ook het band-repertoire was niet veel anders dan destijds in Geleen. Want Mother’s Finest is typisch zo’n band die het nog steeds van de oude maar altijd vitale hits moet hebben. Mother’s FinestNa het openingsnummer Funk A While gingen op initiatief van het echtpaar Joyce ‘Baby Jean’ Kennedy en Glenn ‘Doc’ Murdock de handjes al vlot de lucht in en werden Burning Love, Truth’ll Set You Free, Can’t Fight The Feeling en Mickey’s Monkey (overgaand in Led Zeppelin’s Rock and Roll) luidkeels meegezongen. Mother’s Finest“Luidkeels” was nodig want de klanken die van het podium dreunden waren hard, erg hard. Maar ja, we hadden hier deze avond wel met diehard ‘hardrocklovers’ te maken, die overigens een vet potje funk en greasy blueslicks niet schuwden.

Dit ook getuige de heavy funkversie van Cling To The Cross, met MF-bassist sinds 1970 (!) Jerry ‘Wyzard’ Seay en de drummende zoon Dion Derek Murdock als ritmische raasbollen. Én de Jimi Hendrix-improvisatie door sologitarist Gary ‘Moses Mo’ Moore; ook al een bandlid van het eerste uur. Mother’s FinestHij werd vakkundig ondersteund door gitarist John ‘Red Devil’ Hayes, die MF in de jaren ‘80 kwam versterken. Voor deze gelegenheid werd de line-up versterkt met twee achtergrondzangeressen.Tot slot van deze knallende funky R&B-party werden de single-hits Baby Love en Piece Of Rock gespeeld en mee geblèrd. Omdat de set slechts een uur mocht duren werden de ballads geschrapt. De ironische slotwoorden kwamen van de opper-Doc zelf: “Nigizz Can’t Sing Rock ’n Róóóll!” Ribs & Blues was ingevet en klaargestoomd voor de 22e editie van dit in vele opzichten heerlijke festival voor in totaal zo’n 45.000 te verwachten bezoekers. [GvdH]

De Britse hardrockband STATUS QUO stond in 2012 ook al succesvol op zaterdag voor een volle bak op het Ribs & Blues podium. Aanvankelijk startten de overgebleven leden (slaggitarist/ zanger Rick Parfitt overleed in december 2016) deze tour als akoestische optredens. Maar op aandringen van de fanatieke Quo-fans besloot de band om de mensen te geven wat ze wilden. De Telecasters en Marshall versterkers werden weer van stal gehaald voor een nieuwe elektrische explosie van klassiekers. Desondanks waren de verwachtingen van het Nederlandse publiek hooggespannen. Maar op het moment dat Parfitt’s opvolger Richie Malone (1986) met de openingsriff van Caroline aanving en de drumpartijen van die andere huursoldaat Leon Cave (1978) goedkeurend hoorbaar waren, ging het in de tent ouderwets los! Natuurlijk, Status Quo anno 2018 is niet meer The Quo van 40 jaar geleden; die ritmische geringe-akkoorden hitmachine. Destijds door honderdduizenden rockdudes aanbeden.

Maar de huidige line-up lijkt een deel van die oude energie weer te hebben aangewend. John ‘Rhino’ Edwards (bas) en Andrew Bown (keyboards) musiceerden als vanouds. Frontman Francis Rossi voerde met fris elan, in prima vorm en goed bij stem zijn (nieuwe jonge) troepen aan. Zoals bijvoorbeeld Neil Young dat ook al eerder (goed) deed met zíjn jonge begeleidingsband. Met een opvallend goed humeur vol humor waarin zelfspot niet ontbrak (over ouderdom: “ik draag nu thermo-ondergoed”), want oude rot Rossi verloor wel zijn haren maar niet z’n streken! De setlist bestond uit de gebruikelijke mix van wat recent werk en vooral hits inclusief de bekende covers: Rain, Hold You Back, What You’re Proposing, Roll Over Lay Down, Down Down, Whatever You Want, Rockin’ All Over the World, In the Army Now… de rechtgeaarde Quo-fan swing- en zingt ze headbangend en woordelijk mee. En dát werd in- en buiten de R&B-tent onder het genot van liters goudgeel vocht dan ook volop gedaan. Lang leve de eenvoud en proostend op een geslaagde Quo-doorstart met eerbetoon aan Rick Parfitt. [GvdH]

De volgende band op de line-up en de hekkensluiter van dag 1 van Ribs & Blues 2018 verkocht meer dan 100 miljoen platen en had wereldhits met September en Boogie Wonderland. De rockers hebben de tent verlaten om plaats te maken voor de soulknakkers van weleer.Veel fans stonden vooraf al luidkeels mee te zingen met de soul hits uit de tachtiger jaren – Johnny guitar Watson, Sister Sledge noem ze allemaal maar op – smaakvol uitgezocht door de DJ die tijdens het ombouwen van het podium de menigte van muziek voorziet. De 13 man sterke formatie van meermalig grammy award winnaar Al McKay nam in de hoedanigheid van de EARTH, WIND & FIRE EXPERIENCE bezit van het podium en speelde het tentdoek van het dak. Ook voor het team TBA? waren de vele songhits die voorbij kwamen een stukje nostalgie en jeugdsentiment. Dat de disco-sterren van vroeger op het grote podium van een plaatsje als Raalte staan is best uniek, knap gedaan van de organisatoren van Ribs & Blues! Leuk ook om te zien dat er zoveel jongeren voor het podium te vinden zijn. Al McKay speelde in Earth, Wind & Fire, tot de band in 1983 een lange ‘sabattical’ nam. Inmiddels heeft zanger Philip Bailey heeft de band verlaten en is bandleider Maurice White twee jaar geleden ten gevolge van Parkinson overleden. Samen met een supergroep van studio- en podiummuzikanten vormt linkshandige gitarist McKay nu de toepasselijk genaamde band The Earth Wind & Fire Experience feat. The Al McKay Allstars. Samen zijn ze vastberaden het originele EW&F-geluid niet verloren te laten gaan, daarbij handhaven de muzikanten een hoge standaard wat zaterdag 19 Mei goed terug te horen was. Met de nog steeds puntige gitaarlicks van de 68 jarige Al McKay’s als basis, vult de ritmesectie de vibe aan die bandleider Al zo gedetailleerd en toegewijd als uitgangspunt heeft vormgegeven. Wat meteen opviel bij de eerste klanken was dat het geluid perfect was, zo vermoeiend als het geluid afgesteld was bij Mother’s Finest, zo snoeihard bij Status Quo, de geluidman van de Earth, Wind & Fire Experience had het beste met ons en de band voor. Nergens vervormde het geluid, de vocalen klonken perfect. Goed, soms was er een lange stilte tussen de nummers wat vooral in het tweede deel van de set wat verwarring opriep bij het publiek waardoor sommigen dachten dat het gedaan was. Earth, Wind & Fire Experience was een beleving, mooie vocalen, fantastische bandsound en ook de dansjes werden met veel enthousiasme en elan uitgevoerd.

We hebben niet alle introducties even goed meegekregen maar wat ik wel kon verstaan is dat Tim Owens de zanger met de lange vlechten is, DeVere Duckett is de guitige wat oudere gezette vocalist die zijn hemd helemaal nat danste en zong en de jongere zanger met het hoedje stapt door het leven als Claude Woods. Deze drie mannen klinken los van elkaar maar zéker ook in de samenzang werkelijk wondergoed! Ben Dowling is alweer een dikke twaalf jaar de toestenist van EW&F-Experience en de man met de meest aanstekelijke glimlach allertijden heet David Leach en hij is de percussionist van de band. De ‘full grown’ blazers-sectie bestond o.a. uit Ed Wynne op saxofoon die ook al zo’n vijtien jaar deel uitmaakt van de Al McKay All Stars, maar natuurlijk waren de trompet, trombone ook vertegenwoordigd. Het was heerlijk om weer eens ‘gouwe ouwe’ live te mogen meemaken, in een era waarin veel wordt overgelaten aan de techniek werd het optreden van de EW&F-Experience gedomineerd door muzikanten die muziekmaken als een van de grondbeginselen zien. De set-list bestond o.a. uit ‘Shining Star’, ‘Jupiter’, ‘Fantasy’, ‘Let’s Groove’ en natuurlijk mocht ‘Boogie Wonderland’ ook niet ontbreken. Bijzonder om te ervaren dat alle nummers nog zo vers in het geheugen lagen van dit zeer diverse publiek voor het Main Stage in de grote tent van Ribs & Blues 2018. Ja, dit optreden van Al McKay en zijn mannen maakte van de eerste dag van het jaarlijkse Raaltense festijn een hele mooie ‘experience’ en ik voelde me net als de sticker op de binnenkant arm van Al McKay ‘blessed’. Jammer dat de zon niet langer de overhand heeft gehad afgelopen week want al snel na het drankje nà gaan we richting hotel om daar onze koude ruggen en voeten te warmen. De volgende dag staat dit TBA?-team weer heel wat mooie ervaringen te wachten. [NJ]

Tijdens het 10e ‘Café De Mooie Woorden’ van Schrijvers tussen de Kassen in De 3Winckels te Naaldwijk, de geluidstechniek gedaan. Lente-gedichten voorgedragen en een zkv voorgelezen uit ‘De vorm van dingen die voorbijgingen.’ De foto’s zijn gemaakt door Jeroen Dahmeijer.

Mooi videografen klusje geklaard @ Neil Young Festival Zuidhorn (Gr) met Arnold Velders van www.drone-view.info 👍🏽📹🎬😉

In maart 2018 zal ‘De vorm van dingen die voorbijgingen’ door: Giel van der Hoeven verschijnen. Een bundeling van 50 zkv’s (zeer korte verhalen) die de auteur (1961) in 2017-2018 schreef. Hedendaagse en vergane aangelegenheden uitgelicht of afgestoft en (samen)gevat in sprekende kortverhalen. Uitgebracht bij Brave New Books | formaat 17x24 cm paperback 113 pag. | 2018 | ISBN 9789402173659 | € 17,95 | Te bestellen bij: www.bol.com en via: www.bravenewbooks.nl/gvdhoeven

DE VORM VAN DINGEN DIE VOORBIJGINGEN
Een bundeling van 50 zkv’s (zeer korte verhalen) die de auteur (1961) in 2017-2018 schreef. In zijn waarnemingen en herinneringen registreert hij kortverhalen die inhoudelijk over van alles en nog wat gaan. Zonder persoonlijke belemmeringen worden thema’s beschreven als: vriendschap, familie, zijn jeugd, werk, uitgaan, liefde, muziek, kunst, cultuur en literatuur. Hedendaagse en vergane aangelegenheden worden uitgelicht of afgestoft en (samen)gevat in sprekende verhalen van maximaal 400 woorden. Die boeien, informeren en inspireren. Of gewoon voor kennisgeving kunnen worden aangenomen. ‘Omarm de vrijheid.’

Holland-Amerika lijn

De oude man die onderaan de trap onze toegangskaarten scant zegt tegen Ronald: ‘jij mag voorlopig niet naar huis’.
We kijken deze ticketmaster beide vragend aan.
‘De barkeeper heeft zo’n zelfde overhemd aan’, vervolgt hij wijzend, ‘ze zullen u hier aanzien voor barpersoneel.’
Een opmerking die onzes inziens net zo merkwaardig is als het oor-loze ‘mopje’ (een stukje servies dat het midden hield tussen een mok en een kopje), waaruit we even daarvoor koffie genuttigd hadden in het café-restaurant.
Kantine Walhalla bestaat uit een beneden- en een boven verdieping. Het robuuste pand is de oorspronkelijke kantine van havenarbeiders die in de goederenloodsen aan het Deliplein op Katendrecht werkte. Van de granieten wasbakken tot het jaren vijftig interieur is alles authentiek.
‘Ik hou van die industriële uitstraling,’ zegt Ronald, ‘niets klopt hier en toch is het allemaal oké.’

Boven, in de theaterzaal, speelt de Texaanse singer-songwriter Sam Baker op zijn elektrische gitaar. Multi-instrumentalist Mike Meadows begeleid hem als achtergrondzanger en met de meest vreemde percussie-instrumenten. Vanaf de houten tribune luisteren Ronald en ik ademloos toe. Tussen ingetogen songs door vertelt Sam korte verhaaltjes. Zo zou Mike’s grootvader in mei 1945, aan het eind van de hongerwinter in de Tweede Wereldoorlog met een Amerikaanse B-17 bommenwerper hebben deelgenomen aan een voedseldropping boven Rotterdam. Sam beeld zich in dat er “stroepwaffels and coffee” aan parachuutjes uit de lucht komen dwarrelen, hilarisch vindt hij dat. Herhaaldelijk kijkt hij afwachtend met opengesperde hand naar boven.

In de pauze zet een attente zaalmedewerker twee ‘mopjes’ koffie met stroopwafels klaar op het kleine podium. Wij halen beneden een biertje aan de bar. De bloemenprint op de barkeeper z’n overhemd is niet identiek aan die van Ronald’s shirt.

‘Let the world come in,’ zegt Sam Baker treffend, als aan het einde van de show de zware theatergordijnen - op zijn verzoek - opengaan. Door vele ramen in stalen sponningen vergapen we ons aan het overweldigende uitzicht op de Rotterdamse skyline aan de Rijnhaven. Tussen de bouwwerken door is op de Kop van Zuid de verlichte zwanenhals van de Erasmusbrug te zien. Hoge gebouwen en woontorens torenen hoog uit boven oude pakhuizen en het statige Hotel New York. Het schiereiland ‘De Kaap’ is via de fiets- en wandelbrug ‘de Hoerenloper’ verbonden met de overkant, de Wilhelminapier.

Ronald hoeft na afloop geen glazen te spoelen.
Wij tweeën wandelen langs het Poortwachtershuisje de bruisende wijk in. Waar alles mogelijk lijkt.

[uit: DVVDDV © 2017-2018 GvdH
50 zeer korte verhalen (zkv’s) verschijnt in 2018]