vdh-online.nl

RIBS & BLUES & L.O.V.E. – Dag 2

Mede door het mooie weer leek de Summer of Love & Peace te herleven op de 22e editie van Ribs & Blues in Raalte. Veel bezoekers en artiesten waren luchtig gekleed en in een relaxte festival mood. In muzikaal opzicht droegen zowel de artiesten als de DJ’s die de pauzemuziek draaiden een zomers roots- en retro-steentje bij. (Her)beleef zondag 20 mei 2018 mee in ons fotoverslag door: José Gallois (fotografie). De teksten zijn van Nicolette Johns en van Giel van der Hoeven. Hier terug kijken (video).

Geheel volgens het THE BREW-motto “less is more”, maar hard, snel en met veel bravoure werd een vloedgolf aan geluid over de rap vollopende festivaltent uitgestort. Nog steeds zijn invloeden van The Who, Led Zeppelin (Jason Barwick geselde naar goed voorbeeld van Jimi Page zijn snaren weer met de strijkstok) en pak-um-beet Wolfmother hoorbaar. Met onvervalste roots in de jaren ’60 en ’70. Maar sinds het verschijnen van het album Shake The Tree (2016) zijn er ook elementen uit grunge en pakkende popmuziek te horen. Het concept staat als een oude eik met diepe groeven waarmee de beuk er steeds weer ingaat. [GvdH]

Behalve de New Orleans piano-blues invloeden, stoeit THE RAGTIME RUMOURS met gypsy jazz- en swingmuziek. Ze raggen er ook een flinke dosis rockabilly en hillbilly folk doorheen. De setlist kon wat ons betreft nog wel wat spannender maar muzikaal hebben de The Ragtime Rumours het dik voor mekaar. Door hun niet-traditionele instrumentarium ontstond er een eigen “rag ‘n roll” geluid waarbij het leek dat uit de diverse muziekgeneraties Django Reinhardt, Johnny Cash, Tom Waits en Pokey Lafarge het op een akkoordje gooiden. Ideale gangmakers om het festival extra flair te geven. [GvdH]

Het ziet er allemaal gelikt uit, de diverse theatertours hebben ongetwijfeld bijgedragen aan het professionalisme waarmee DANNY VERA en zijn mannen hier op een festival zo’n 10.000 man inpakt. Het jasje gaat uit, want zoals Vera claimt: “het is tering warm”. Vera wil graag dat het publiek een beetje meedoet “je hoeft niet keihard voor lul te staan maar dans een beetje mee”. Van het voorlaatste album horen we ‘Expandable Time’, dat mij een beetje ska-ritmisch overkomt, maar hij schreef ook een nummer over het feit dat er als je de tv aanzet er zoveel mensen te zien zijn die elkaar niet kunnen verdragen, Vera’s eigen woorden waren iets ongenuanceerder. ‘L.O.V.E.’ heet de song en ik zeg u dat is de eerste winnaar op dit festival, een lekker nummer waarbij iedereen aanwezig – fan van Americana en country of niet – we doen allemaal mee! [NJ]

THE DAWN BROTHERS brengt een mix van Americana en soulvolle Southernrock ten gehore waarbij alle muzikanten de vocalen delen. Waar hebben we dat meer gezien? Inderdaad bij The Band en dat is precies de band waar deze jongemannen veelvuldig in de pers mee vergeleken worden. De half open tent van het Delta Stage is nokkie vol voor deze jonge (de oudste is Rafael met 29 jaar) professionele en inmiddels doorgewinterde band. Doorgewinterd? Jazeker, want zij werden al reeds door Rockpalast Duitsland uitgenodigd om een show van anderhalf uur op te nemen (een aanrader!). Als ik voor hun podium sta voel ik me een soort van trots dat ik de mannen Rowan en Rafael al jong heb zien musiceren en hen nu zo zie uitgroeien tot full top musici. De kennismaking met Levi en Bas is een aangename, zeker bij het nummer ‘Vampire’. [NJ]

JEANGU MACROOY is hét voorbeeld van een succes story, slechts een viertal jaar geleden kwam de 24 jarige, helft van een tweeling, Jeangu vanuit Suriname naar Nederland en zette zijn eerste stappen op de Nederlandse podia begeleid door niemand minder dan componist en producer Pieter Perquin a.k.a. Perquisite. Binnen no time had de jongeman uit Paramaribo een platendeal op zak en was het voor Macrooy slechts een kwestie van enkele maanden eer hij zijn opwachting maakte op het North Sea Festival en bij DWDD. We zijn onder de indruk van Macrooy maar hadden toch graag gezien dat hij zijn set wat meer op het festival afgestemd had, dan had hij ook de reguliere festivalbezoeker bij de lurven gegrepen. [NJ]

Headbangend gaat frontlady JACKIE VENSON erin! Ondanks dat Venson de vrouwelijke Gary Clark Jr. genoemd wordt in de media, merk ik dat ik vooral aan Brittany Howard van de Alabama Shakes denk. Jackie’s stem klinkt lekker, een beetje een randje, wat rokerig maar toch komt het soms wat monotoon over, haar gitaarskills daerentegen maken dit meer dan goed. Toch lijkt het dat Venson wat uit haar comfortzone is gehaald door problemen met het geluid eerder in de set; ze blijft een beetje nukken en morren en laat haar bassist dit opknappen. Een subtielere aanwijzing zou chic geweest zijn. [NJ]

In Raalte bestond THE BINTANGS bandsamenstelling uit: zanger/bassist Frank Kraaijeveld, drummer Burt van der Meij, gitarist/zanger Marco Nicola en Dagomar Jansen op gitaar, zang en mondharmonica. Zij zorgen ervoor dat deze trein zonder eindpunt noest door blijft denderen. Pleines’ vocalen zijn natuurlijk niet te evenaren (tijdens de succesperiode werd de band ook wel “de Nederlandse Rolling Stones” genoemd), maar met name dankzij Kraaijeveld’s gruizige stemgeluid en de vuig-klinkende gitaren blijft de flagrante Bintangs-sound wél in stand. Én door al die bekende Bintangs-klassiekers uiteraard. Off The Hook, La Femme Sans Tête, Agnes Grey, Travellin´ In The U.S.A., Mona Lisa, Ridin´ On The L & N…..elke Nederlandse bluesrock-liefhebber herkent ze wel, of je wilt of niet. [GvdH]

LISA LEBLANC heeft zo haar eigen kijk op de liefde. Songs van haar hand als: I Love You I Don’t Love You I Don’t Know, Dump the Guy ASAP, Could You Wait ‘Til I’ve Had My Coffee? en You Look Like Trouble But I Guess I Do Too, lopen tekstueel over van de twijfels en persoonlijke drama’tjes. Maar ze staan vooral bol van het cynisme. Muzikaal kregen we een pittige culturele mix van “Folk-trash” voorgeschoteld. Een etiket dat de Frans/Canadese singer-songwriter voor het gemak zelf maar heeft geplakt op de uiteenlopende muziekstijlen die ze aan het verkennen is. Want een carrière als artieste staat voor deze kittige tante gelijk aan een levenslange ontdekkingstocht: “I think it’s something you can discover all your life.” (Lees later een interview met Lisa LeBlanc hier bij TBA?).

Ondanks dat de aanvang van het optreden (buiten hun schuld) een vertraging van ruim een half uur had opgelopen, kwam de fleurig geklede Lisa breed lachend het podium opgewandeld. Die lach verdween gedurende het gehele optreden niet meer van haar stralende meisjesgezicht. Ze had het naar haar zin en ze bracht die vibe ongemerkt over op het steeds enthousiaster wordende publiek. Maar ook op haar besnorde begeleiders op de drums, bas- en elektrische gitaar. Als een exotisch wervelwindje op de banjo, triangel(!), akoestische- en elektrische gitaar baande ze zich soepeltjes een weg door haar repertoire van twee albums en een EP. Waarvan sfeervolle folky Frans- en Engelstalige luisterliedjes – zoals bijv. 5748 KM, solo op de akoestische gitaar – werden afgewisseld met swingende full-band rockin’ songs. Waarbij de verrassend goede Motörhead-cover Ace of Spades op de banjo de ultieme uitsmijter was. Een versie die Lemmy in zijn graf heeft moeten doen glimlachen. C’était excellent Lisa! [GvdH]

Lachy Doley staat nog niet zo heel lang op eigen benen en is de afgelopen jaren vooral ondersteunend geweest aan fameuze collega-artiesten als Joe Bonamassa, Chad Smith, Glenn Hughes en Jimmy Barnes, die stuk voor stuk lovend zijn over zijn toetsenkunsten. Als ‘gereedschap’ gebruikt Doley een ’57 Hammond C3 orgel en een vintage 70’s Whammy Clavinet. Het moet gezegd, daar excelleert hij fabuleus op! Niet voor niets is zijn bijnaam ‘Jimi Hendrix van het Hammondorgel.’ Ook is hij gezegend met een krachtige bluesy soulstem (of soulvolle blues-stem, zo u wilt). Waardoor covers als Use Me (Bill Withers) en Jealous Guy (John Lennon) helemaal tot z’n recht komen. Ook de songs van zijn drie soloplaten sinds 2015 mogen er wezen. Live wordt deze Aussie in zijn LACHY DOLEY GROUP slechts bijgestaan door drummer Massimo Buonanno en bassist Chris Pearson. Waardoor je op den duur – ondanks Doley’s toetsen-virtuositeit – tóch wel het geluid van een gitaar gaat missen. Desondanks heerlijke Lazy chill-out blues tijdens deze zonnige festivalmiddag. [GvdH]

De in Australië geboren en in L.A. woonachtige gitarist HAMISH ANDERSON was één van de verrassingen van dit Ribs & Blues festival. Niet zozeer vanwege zijn originaliteit. Integendeel. Anderson (26 jr.) is eerder een traditionele rockmuzikant dan een vernieuwer. Maar wel eentje met groot talent voor prozaïsch songwriting en bovengemiddeld goed op de gitaar. Hij bewandelt gebaande bluesrock paden waarop hij o.a. ongegeneerd put uit- en flirt met Stones-klassiekers (Honky Tonk Women, Miss You). Maar hij doet dat op een zodanige eigen wijze dat het toch weer onalledaags klinkt. Zelf zegt hij overigens het meest door The Beatles beïnvloed te zijn, hetgeen wellicht zijn melodieuze songs verklaart. Op het podium neemt hij een lekkere laconieke houding aan, zoals bijv. Tom Petty dat ook altijd had. Én in bepaalde songs lijkt zijn stem warempel nog op die van de Amerikaanse rocker ook! Toch bespeurde ik in zijn ballads en de meer folky songs – op sommige momenten – ook gelijkenis met singer-songwriter en cultheld Jeff Buckley.

Niet geheel toevallig werd Anderson’s debuutalbum ‘Trouble’ (2016) geproduceerd door Jim Scott, die o.a. ook plaatwerk van Tom Petty produceerde. Uiteraard speelde hij veel nummers van die CD, waaronder een groovy versie van Hold On Me en de dromerige ballade U. Maar ook werk van zijn eerder verschenen EP’s, zoals Howl, Burn en Little Lies werden verkondigd en zonder morren geslikt. Begeleid door een gedisciplineerde strakke band met o.a. een ‘supervette’ lady-bassplayer rammelde hij ook nog eens de ene na de andere solo uit zijn gitaren. Met Little Red Rooster liet Hamish horen ook de authentieke blues tot in de vingertoppen te beheersen. Ongetwijfeld een blijvertje waar we nog vaak en veel van zullen gaan horen. [GvdH]

Het allerlaatste optreden van gitarist Erwin Java met de bnad KING OF THE WORLD. Al na twee nummers kan er geen mens meer bij in de grote tent op het Domineeskamp. Tja, de band speelt natuurlijk een beetje voor eigen publiek – ze komen uit het oosten/noorden van het land – maar ik zie ook vele bekende Brabanders met het KOTW t-shirt vol liefde naar gebodene kijken. Govert van der Kolm, de toetsenist van de band, is ondanks de hitte niet te beroerd om zijn ‘capriolen met de Hammond’ uit te halen. Hij speelt vol passie maar niet alleen met de handen maar ook met het achterste, met de voeten, staat zelfs op de Hammond. Het is een opzwepend schouwspel waar Raalte geen genoeg van kan krijgen. Java is natuurlijk ‘hors categorie’ en ik ben ondanks dat de set swingt een beetje triest. Maar met een vrolijkere noot gaat KOTW eruit; Ruud Weber zet het Temptations succesnummer ‘Papa Was A Rolling Stone’ in en de hele tent zingt en danst mee. Bedankt voor alle mooie optredens en vooral voor alle liefde voor muziek die jullie met vier man zo prachtig hebben weten weer te geven én te delen! [NJ]

De laatste band op de DeltaStage deze dag was de stringband PERT NEAR SANDSTONE. Een band uit Minnesota die volgens vaste R&B host en aankondiger Jaap Harmsen niet alleen raad zouden weten met Bluegrass maar: “met allerlei soorten gras”. De groep bracht sinds 2005 acht albums uit waarvan de eerste live-opnames waren. Onlangs werd dit vijftal (ironisch?) verkozen tot ‘knapste band van de VS’. Ovallend, temeer omdat deze handsome dudes in niets iets hebben van pronkende popsterren. Meest ordinary guy is wel de bebrilde tapper Matt Cartier die zich van het begin tot het einde ritmisch-huppelend op clogs in het zweet werkte. Inderdaad, tot groot genoegen van de dames vooraan in het publiek, die zich bij elk kledingstuk dat uitging steeds meer amuseerden.

Op een enkele cover na (The Band’s: The Shape I’m In) spelen ze authentiek en eigen werk. Met prachtige toepasselijke country-titels als: Okanagan Valley, Skillet Good & Greasy, Fishing Reel, Bloom Again, Rattlesnake, I’ve Been Traveling, 20 Cups of Coffee, June Apple, Down in the Holler, Crow Black Chicken, Hell I’d Pay, Green Valley Waltz, enz. Het laatste half uur van dit optreden kon ik bij maanlicht vanaf de geïmproviseerde houten tribune meebeleven. Met een uitzicht en klanken die een sfeertje opriepen gelijk het live-album Just Outside of Sandstone (2005). Inclusief dansende lokale Sallandse deerntjes in Western jurkjes en beschonken boerenjongens op klompen. Want hedendaagse jubelende volksmuziek zoals bluegrass is van alle tijden, in alle windstreken. [GvdH]

Afsluiters van deze eerste Pinksterdag 2018 op de Mainstage zijn THE BRANDOS. Een Amerikaanse rootsrockband die ontstond in de vorige eeuw. Ik wil het proberen dit optreden uit te zitten maar de dag eist zijn tol en doordat ik in het geheel geen speelplezier kan waarnemen krijg ik geen ‘boost’. Toegegeven de teksten zijn geengageerd maar toch zie ik vele toeschouwers de weg naar huis/camping of hotel inzetten. Toch zijn we dankbaar voor alle liefde die we vandaag hebben mogen ervaren, liefde voor het publiek, liefde voor een instrument maar vooral liefde voor muziekmaken. Het was een warme, mooie en vermoeiende dag. Morgen wordt het nóg warmer maar ook dan mag TBA? hopelijk weer veel liefde voor muziek waarnemen. [NJ]

THE EXPERIENCE – Dag 1

Ribs & Blues, het grootste gratis open-air festival van Europa, begon traditioneel op de zaterdag voor Pinksteren met een drietal ervaren bands van naam. (Her)beleef deze avond van 19 mei 2018 in Raalte mee in ons fotoverslag door: fotograaf José Gallois. De teksten zijn van Giel van der Hoeven en van Nicolette Johns.

Veertig jaar geleden trad de Amerikaanse band MOTHER’S FINEST al voor 42.000 bezoekers op Pinkpop op. Afgelopen pinksterweekend stond diezelfde band, in bijna dezelfde samenstelling voor (ongetwijfeld) veel van diezelfde bezoekers (ruim 6.000 deze dag) op het Ribs & Blues festival in Raalte. Mother’s FinestIedereen – band en publiek – een paar kilootjes ouder en allemaal met een bos minder wilde haren dan in de jaren ‘70. Maar…. iedereen nog wel even enthousiast als toen! Ook het band-repertoire was niet veel anders dan destijds in Geleen. Want Mother’s Finest is typisch zo’n band die het nog steeds van de oude maar altijd vitale hits moet hebben. Mother’s FinestNa het openingsnummer Funk A While gingen op initiatief van het echtpaar Joyce ‘Baby Jean’ Kennedy en Glenn ‘Doc’ Murdock de handjes al vlot de lucht in en werden Burning Love, Truth’ll Set You Free, Can’t Fight The Feeling en Mickey’s Monkey (overgaand in Led Zeppelin’s Rock and Roll) luidkeels meegezongen. Mother’s Finest“Luidkeels” was nodig want de klanken die van het podium dreunden waren hard, erg hard. Maar ja, we hadden hier deze avond wel met diehard ‘hardrocklovers’ te maken, die overigens een vet potje funk en greasy blueslicks niet schuwden.

Dit ook getuige de heavy funkversie van Cling To The Cross, met MF-bassist sinds 1970 (!) Jerry ‘Wyzard’ Seay en de drummende zoon Dion Derek Murdock als ritmische raasbollen. Én de Jimi Hendrix-improvisatie door sologitarist Gary ‘Moses Mo’ Moore; ook al een bandlid van het eerste uur. Mother’s FinestHij werd vakkundig ondersteund door gitarist John ‘Red Devil’ Hayes, die MF in de jaren ‘80 kwam versterken. Voor deze gelegenheid werd de line-up versterkt met twee achtergrondzangeressen.Tot slot van deze knallende funky R&B-party werden de single-hits Baby Love en Piece Of Rock gespeeld en mee geblèrd. Omdat de set slechts een uur mocht duren werden de ballads geschrapt. De ironische slotwoorden kwamen van de opper-Doc zelf: “Nigizz Can’t Sing Rock ’n Róóóll!” Ribs & Blues was ingevet en klaargestoomd voor de 22e editie van dit in vele opzichten heerlijke festival voor in totaal zo’n 45.000 te verwachten bezoekers. [GvdH]

De Britse hardrockband STATUS QUO stond in 2012 ook al succesvol op zaterdag voor een volle bak op het Ribs & Blues podium. Aanvankelijk startten de overgebleven leden (slaggitarist/ zanger Rick Parfitt overleed in december 2016) deze tour als akoestische optredens. Maar op aandringen van de fanatieke Quo-fans besloot de band om de mensen te geven wat ze wilden. De Telecasters en Marshall versterkers werden weer van stal gehaald voor een nieuwe elektrische explosie van klassiekers. Desondanks waren de verwachtingen van het Nederlandse publiek hooggespannen. Maar op het moment dat Parfitt’s opvolger Richie Malone (1986) met de openingsriff van Caroline aanving en de drumpartijen van die andere huursoldaat Leon Cave (1978) goedkeurend hoorbaar waren, ging het in de tent ouderwets los! Natuurlijk, Status Quo anno 2018 is niet meer The Quo van 40 jaar geleden; die ritmische geringe-akkoorden hitmachine. Destijds door honderdduizenden rockdudes aanbeden.

Maar de huidige line-up lijkt een deel van die oude energie weer te hebben aangewend. John ‘Rhino’ Edwards (bas) en Andrew Bown (keyboards) musiceerden als vanouds. Frontman Francis Rossi voerde met fris elan, in prima vorm en goed bij stem zijn (nieuwe jonge) troepen aan. Zoals bijvoorbeeld Neil Young dat ook al eerder (goed) deed met zíjn jonge begeleidingsband. Met een opvallend goed humeur vol humor waarin zelfspot niet ontbrak (over ouderdom: “ik draag nu thermo-ondergoed”), want oude rot Rossi verloor wel zijn haren maar niet z’n streken! De setlist bestond uit de gebruikelijke mix van wat recent werk en vooral hits inclusief de bekende covers: Rain, Hold You Back, What You’re Proposing, Roll Over Lay Down, Down Down, Whatever You Want, Rockin’ All Over the World, In the Army Now… de rechtgeaarde Quo-fan swing- en zingt ze headbangend en woordelijk mee. En dát werd in- en buiten de R&B-tent onder het genot van liters goudgeel vocht dan ook volop gedaan. Lang leve de eenvoud en proostend op een geslaagde Quo-doorstart met eerbetoon aan Rick Parfitt. [GvdH]

De volgende band op de line-up en de hekkensluiter van dag 1 van Ribs & Blues 2018 verkocht meer dan 100 miljoen platen en had wereldhits met September en Boogie Wonderland. De rockers hebben de tent verlaten om plaats te maken voor de soulknakkers van weleer.Veel fans stonden vooraf al luidkeels mee te zingen met de soul hits uit de tachtiger jaren – Johnny guitar Watson, Sister Sledge noem ze allemaal maar op – smaakvol uitgezocht door de DJ die tijdens het ombouwen van het podium de menigte van muziek voorziet. De 13 man sterke formatie van meermalig grammy award winnaar Al McKay nam in de hoedanigheid van de EARTH, WIND & FIRE EXPERIENCE bezit van het podium en speelde het tentdoek van het dak. Ook voor het team TBA? waren de vele songhits die voorbij kwamen een stukje nostalgie en jeugdsentiment. Dat de disco-sterren van vroeger op het grote podium van een plaatsje als Raalte staan is best uniek, knap gedaan van de organisatoren van Ribs & Blues! Leuk ook om te zien dat er zoveel jongeren voor het podium te vinden zijn. Al McKay speelde in Earth, Wind & Fire, tot de band in 1983 een lange ‘sabattical’ nam. Inmiddels heeft zanger Philip Bailey heeft de band verlaten en is bandleider Maurice White twee jaar geleden ten gevolge van Parkinson overleden. Samen met een supergroep van studio- en podiummuzikanten vormt linkshandige gitarist McKay nu de toepasselijk genaamde band The Earth Wind & Fire Experience feat. The Al McKay Allstars. Samen zijn ze vastberaden het originele EW&F-geluid niet verloren te laten gaan, daarbij handhaven de muzikanten een hoge standaard wat zaterdag 19 Mei goed terug te horen was. Met de nog steeds puntige gitaarlicks van de 68 jarige Al McKay’s als basis, vult de ritmesectie de vibe aan die bandleider Al zo gedetailleerd en toegewijd als uitgangspunt heeft vormgegeven. Wat meteen opviel bij de eerste klanken was dat het geluid perfect was, zo vermoeiend als het geluid afgesteld was bij Mother’s Finest, zo snoeihard bij Status Quo, de geluidman van de Earth, Wind & Fire Experience had het beste met ons en de band voor. Nergens vervormde het geluid, de vocalen klonken perfect. Goed, soms was er een lange stilte tussen de nummers wat vooral in het tweede deel van de set wat verwarring opriep bij het publiek waardoor sommigen dachten dat het gedaan was. Earth, Wind & Fire Experience was een beleving, mooie vocalen, fantastische bandsound en ook de dansjes werden met veel enthousiasme en elan uitgevoerd.

We hebben niet alle introducties even goed meegekregen maar wat ik wel kon verstaan is dat Tim Owens de zanger met de lange vlechten is, DeVere Duckett is de guitige wat oudere gezette vocalist die zijn hemd helemaal nat danste en zong en de jongere zanger met het hoedje stapt door het leven als Claude Woods. Deze drie mannen klinken los van elkaar maar zéker ook in de samenzang werkelijk wondergoed! Ben Dowling is alweer een dikke twaalf jaar de toestenist van EW&F-Experience en de man met de meest aanstekelijke glimlach allertijden heet David Leach en hij is de percussionist van de band. De ‘full grown’ blazers-sectie bestond o.a. uit Ed Wynne op saxofoon die ook al zo’n vijtien jaar deel uitmaakt van de Al McKay All Stars, maar natuurlijk waren de trompet, trombone ook vertegenwoordigd. Het was heerlijk om weer eens ‘gouwe ouwe’ live te mogen meemaken, in een era waarin veel wordt overgelaten aan de techniek werd het optreden van de EW&F-Experience gedomineerd door muzikanten die muziekmaken als een van de grondbeginselen zien. De set-list bestond o.a. uit ‘Shining Star’, ‘Jupiter’, ‘Fantasy’, ‘Let’s Groove’ en natuurlijk mocht ‘Boogie Wonderland’ ook niet ontbreken. Bijzonder om te ervaren dat alle nummers nog zo vers in het geheugen lagen van dit zeer diverse publiek voor het Main Stage in de grote tent van Ribs & Blues 2018. Ja, dit optreden van Al McKay en zijn mannen maakte van de eerste dag van het jaarlijkse Raaltense festijn een hele mooie ‘experience’ en ik voelde me net als de sticker op de binnenkant arm van Al McKay ‘blessed’. Jammer dat de zon niet langer de overhand heeft gehad afgelopen week want al snel na het drankje nà gaan we richting hotel om daar onze koude ruggen en voeten te warmen. De volgende dag staat dit TBA?-team weer heel wat mooie ervaringen te wachten. [NJ]

Tijdens het 10e ‘Café De Mooie Woorden’ van Schrijvers tussen de Kassen in De 3Winckels te Naaldwijk, de geluidstechniek gedaan. Lente-gedichten voorgedragen en een zkv voorgelezen uit ‘De vorm van dingen die voorbijgingen.’ De foto’s zijn gemaakt door Jeroen Dahmeijer.

Mooi videografen klusje geklaard @ Neil Young Festival Zuidhorn (Gr) met Arnold Velders van www.drone-view.info 👍🏽📹🎬😉

In maart 2018 zal ‘De vorm van dingen die voorbijgingen’ door: Giel van der Hoeven verschijnen. Een bundeling van 50 zkv’s (zeer korte verhalen) die de auteur (1961) in 2017-2018 schreef. Hedendaagse en vergane aangelegenheden uitgelicht of afgestoft en (samen)gevat in sprekende kortverhalen. Uitgebracht bij Brave New Books | formaat 17x24 cm paperback 113 pag. | 2018 | ISBN 9789402173659 | € 17,95 | Te bestellen bij: www.bol.com en via: www.bravenewbooks.nl/gvdhoeven

DE VORM VAN DINGEN DIE VOORBIJGINGEN
Een bundeling van 50 zkv’s (zeer korte verhalen) die de auteur (1961) in 2017-2018 schreef. In zijn waarnemingen en herinneringen registreert hij kortverhalen die inhoudelijk over van alles en nog wat gaan. Zonder persoonlijke belemmeringen worden thema’s beschreven als: vriendschap, familie, zijn jeugd, werk, uitgaan, liefde, muziek, kunst, cultuur en literatuur. Hedendaagse en vergane aangelegenheden worden uitgelicht of afgestoft en (samen)gevat in sprekende verhalen van maximaal 400 woorden. Die boeien, informeren en inspireren. Of gewoon voor kennisgeving kunnen worden aangenomen. ‘Omarm de vrijheid.’