Dwaling
In de wereld
is het een
vreselijke
teringzooi
Maar jij en ik
zijn samen
vreselijk
mooi
Gelukzalig in
ons eigen
hemel
rijk
Gelukkig is er
meer geluk
dan ongelijk
In de wereld
[uit: ‘Niets Genoeg’ uitgebracht sept. 2017]
Ook bij The Blues Alone? worden jaarlijks ‘The Best Of’ lijstjes van onze vrijwilligers gepubliceerd. TBA? is niet van opsmuk en dus was de vraag identiek aan die van vorige jaren: wat waren volgens onze team-leden de 3 beste concerten in 2017 en welke albums selecteerden zij als de drie beste CD’s uitgebracht in 2017? Zoals in onze web-site naam prominent aanwezig ‘het vraagteken’ en dus er wordt geen onderscheid gemaakt tussen pop, rock, singer/songwriter, Americana, jazz of blues.
THE BEST CONCERTS 2017 … volgens Giel van der Hoeven
Nick Cave and The Bad Seeds – Ziggo Dome Amsterdam 06-10-2017
The Rolling Stones – Gelredome Arnhem 15-10-2017
The Red Devils – Ribs & Blues Festival Raalte 04-07-2017
THE BEST ALBUMS 2017… volgens Giel van der Hoeven
Neil Young & Promise of the Real – The Visitor
Gregg Allman – Southern Blood
Little Steven – Soulfire
Voor het concert van Nick Cave and The Bad Seeds in de ZiggoDome volstaat eigenlijk één zin: ‘some people say it’s just rock and roll. Oh but it gets you right down to your soul.’ De Stones gaven twee heerlijke concerten in Nederland, Amsterdam en Arnhem hadden die eer. The final Dutch bow? I don’t know! Maar het was weer erg fijn om de ouwe helden live te kunnen zien! De mooiste reünie van 2017 was wat mij betreft die van de originele Red Devils met onze eigen Big Pete in gelederen. Tijdens hun zomertour was ‘the King King vibe’ weer helemaal terug. Al met al wéér een mooi live-jaar. Fijne feestdagen en Geniet met een grote G.
Zie hier alle lijstjes van de TBA?-medewerkers.
gezien & gehoord in: De Noviteit in Monster Westland
evenement: 16e Blues aan Zee festival
datum: zaterdag 11 november 2017
tekst door: Giel van der Hoeven
foto’s door: © Johan Sonneveld [alle foto’s]
video door: © Arnold Velders
Op de 16e editie van het indoor Blues aan Zee festival traden louter award winnaars en genomineerden op. Hierdoor was de line-up van een hoog niveau en dat was te merken aan de publieke belangstelling. De drie podiumzalen in de Noviteit waren de hele avond afgeladen vol. En ook in de foyer was het steeds een gezellig samenzijn van in- en uitlopende blues liefhebbers. Onder de optredende artiesten waren veel oude bekenden te bewonderen. Alleen de Spaanse gitariste/zangeres Susan Santos debuteerde met haar trio in het voormalige klooster van Monster. De overige Nederlandse muzikanten gaven er in de afgelopen 15 jaar al eerder acte de présence.
Onder die vertrouwde bluesgezichten ook Ralph de Jongh. Tien jaar geleden trad de singer-songwriter al op in The Cotton Club, zoals de Kloosterkelder toen genoemd werd. En in de zomer van 2014 gaf hij zijn bijdrage aan het benefiet bluesfestival ALS Blues Helpt! Er is veel gebeurd in het afgelopen decennium, maar de einzelgänger op klompen is geen spatader verandert. Oké, een tussentijdse poging om met zijn band Crazy Hearts meer voet aan de grond te krijgen mislukte jammerlijk. Maar de woorden ‘eerlijk’ en ‘puur’ blijven nog steeds van toepassing op de performance van deze ruwe blonde bolster met een zwarte ziel. Hij bracht de kelder al op een vroeg tijdstip tot het kookpunt. Een heerlijk begin van een enerverende avond.
In de weer fraai gedecoreerde Juke Joint gingen Richard van Bergen & Gait Klein Kromhof een stuk rustiger van start. Beide zijn roots-muzikanten in hart en nieren en hebben hun sporen reeds dubbel en dwars verdiend in de blues-scene. Toch spatten ook hier het enthousiasme op een intense manier van hun optreden af. Gait (o.a. Champagne Charlie, Vage Klachten) speelt de bluesharp in de oude akoestische stijl en Richard (zang/gitaar) is misschien wel de meest hardwerkende bluesartiest van Nederland. Samen vormden ze een prima koppel die ‘het liedje zelf’ steeds als uitgangspunt namen. Die liedjes waren met name traditionals, maar ook solowerk van Gait en Richard én songs van de nieuwste Rootbag CD kwamen aan bod. Gecombineerd met veel improvisatie en innemende gesproken introducties bleef dat anderhalf uur lang boeiend. En, wellicht staat er in 2018 een cd van dit bijzondere duo op stapel, zo wist Van Bergen ons te melden.
Ondertussen was op de Mainstage Dusink Blues begonnen. Een nieuwe naam met wederom vertrouwde gezichten aangevoerd door de actieve grijze eminentie van de Nederblues: Kees Dusink (o.a. 12 Bar Bluesband). Met de voormalige ritmesectie van de Veldman Brothers Donald van der Goes en Marco Overkamp, gitarist Stephan Bijl (o.a. The Dead Flowers) en de voluptueuze leadsinger Marc Brocken (The Antones) is hij erin geslaagd om weer een succesformule te realiseren. Hun slogan ‘blues vanuit de onderbuik’ is hier letterlijk en figuurlijk van toepassing. Rhythm & Blues met invloeden uit roots, soul en funk maken daar deel vanuit. Met zowel covers als met eigen werk, waarbij de swingende Westcoast blues wordt afgewisseld met heerlijke ballads. Met o.a. Peter Green, Eric Clapton, Albert Collins, Albert en BB King als inspiratoren. Een band die je zo op ieder bluesfeestje kan neerzetten.
Dat gold ook voor AJ and the Wildgrooves, waren het niet dat het hart van die band momenteel akoestisch klopt. Samen met het jonge natuurtalent Guy Smeets struinen Alexandra Jolanda Plug en Klaas Kuijt nu de kleine podia af als AJ Plug & Guy Smeets. Dit in afwachting tot de theatershow ‘Johan Derksen Keeps The Blues Alive’ in 2018, waaraan Sandra (AJ Plug) een bijdrage zal gaan leveren. En in afwachting van nieuw werk van Guy Smeets die hiervoor druk aan het schrijven en componeren is. Tussentijds maken de geboren bluesbeesten dus in deze akoestische samenstelling de podia onveilig. Waarbij de kwetsbare zielen achter dit trio nóg meer tot uiting komen. Met voornamelijk door Sandra geschreven repertoire van de Wildgrooves cd’s ‘Let Go or Be Dragged’ (2014) en ‘Chew Chew Chew’ (2016). De magistrale gitaarlicks en solo’s van Smeets sloten perfect aan bij haar krachtige ongepolijste stem. Steun en toeverlaat Klaas ‘Wildgroove’ hield hierbij de boel ritmisch op de rails met zijn akoestische gitaar. Het was swingen, zwijmelen en genieten.
Maar dé sensatie van het festival was toch de Spaanse linkshandige gitariste Susan Santos. Dat kwam deels door haar onbekendheid bij een groot deel van het publiek maar voornamelijk door haar virtuositeit. Zo klein als deze señorita van stuk is, zo groots waren haar daden. Zeker als je je bedenkt dat de Shuffle Woman op een autodidactische manier leerde gitaar spelen en zingen. Met haar powertrio dat bluesrock en roots combineert speelde ze al in veel clubs en op festivals in diverse Europese landen en in de VS. Nederland zal er nu ook aan moeten geloven. Want Susan’s uitstekende stem, aantrekkelijke gitaarstijl en sterke podiumperformance zijn zeer verfrissend in de hedendaagse blues-scene. Ze verraste daarmee ook iedereen in de bomvolle kloosterkelder. Uitbundig, maar op sommige momenten juist ingetogen. Bewonderingswaardig hoe ze met de bluesballad ‘Long John Blues’ de kelder muisstil kreeg. Sinds 2010 bracht de Madrileense vier cd’s uit waarvan de meest recente ‘Skin & Bones’ (2016) na afloop gretig over de toonbank ging.
Voor het sluitstuk van de avond was Richard van Bergen weer verantwoordelijk. Met zijn bandgenoten van Rootbag, bassist Roelof Klein en drummer Jody van Ooijen stond hij weer zo fris als een hoentje op de Mainstage. Een band die als naam al ruim zeven jaar bestaat maar in samenstelling door de jaren heen (door omstandigheden) is gewijzigd. Maar de onvolprezen voorman bleef dus Van bergen die ook zo’n beetje alle eigen songs voor de band schreef. Zo ook voor het onlangs verschenen album ‘Walk On In’ waarover de kenners weer unaniem lovend waren (wanneer gaan we dit soort muziek nu eindelijk eens op de radio horen?). Natuurlijk kregen we veel songs van die cd te horen, maar ook van hun debuutplaat ‘Rootbag’ uit 2014. Waarbij die aanstekelijke zompige rootbag-sound met bonkende ritmes en messcherpe gitaarriffs en solo’s inmiddels voor steeds meer mensen herkenbaar wordt. Van Bergen & Co weten diverse stijlen uit de Rhythm & Blues, Delta blues en New Orleans klanken te combineren tot een geheel eigen Hollandse blues-sound die internationaal aanspreekt. Zulke bevlogen en bedreven muzikanten moeten we koesteren in ons koudbloedige kikkerland. En gelukkig zijn er nog voldoende liefhebbers die dat doen. Het bleef daarom nog tot in de late uurtjes aangenaam druk in de Monsterse Noviteit. De 16e editie van Blues aan Zee was, met artiesten uit de top van de Nederlandse blues-scene en een Spaanse revelatie, er eentje om nog lang op terug te kijken.
[292 stone and no filter live @ Gelredome Arnhem]
[the final Dutch bow?]
[Kees, Giel, Arjan, Ian… ready to roll!]
[pre-party in Elden - of all places]
[w/ r’n r junkie Roon Stick - the selfieking]
The Rolling Stones - Gelredome
Arnhem, The Netherlands
Sunday Oct. 15 2017
SETLIST
Sympathy for the Devil
It’s Only Rock ‘n’ Roll (But I Like It)
Tumbling Diceeo
Just Your Fool
(Buddy Johnson and His Orchestra cover)
Ride ‘Em on Down
(Jimmy Reed cover)
Dancing With Mr. D
She’s So Cold (by request)
You Can’t Always Get What You Want
Paint It Black
Honky Tonk Women
(followed by band introductions)
Happy
(Keith Richards on lead vocals)
Slipping Away
(Keith Richards on lead vocals)
Miss You
Midnight Rambler
Street Fighting Man
Start Me Up
Brown Sugar
Jumpin’ Jack Flash
Encore:
Gimme Shelter
(I Can’t Get No) Satisfaction
TBA? review by Nicolette (y)
‘Ik hoef geen kranten of theeblaadjes te lezen om te begrijpen dat deze wereld werd geschoren - door de hand van een dronken kapper.’ Dat is een mooie, haast poëtische zin, toch? Hij vertelde erover met gepaste trots. Waarbij de blos op z’n wangen zelfs door zijn stoppelbaard te zien was. Hij schreef ‘Drunken Barber’s Hand’ samen met zijn jeugdvriend Rod Picott. Een uitdagend liedje om ons allemaal door deze ‘interessante tijden’ heen te loodsen. De twee waren geïnspireerd geraakt door een zin uit Meet John Doe. Een filmkomedie uit 1941 met Gary Cooper en Barbara Stanwyck in de hoofdrollen. Over een politieke ‘graswortel’ campagne die door een columnist van een krant onwetend wordt gecreëerd. Met betrokkenheid van een ingehuurde dakloze man, achtervolgd door een machtige mediamagnaat. Met als gevolg grote krantenkoppen door manipulaties. Ja, reeds in vervlogen tijden met zwart-witbeelden - zonder Twitter - wisten bepaalde media de werkelijkheid al te kleuren.
Ook zijn Deense muzikale wederhelft M.C. Hansen luisterde geobsedeerd naar zijn motivering. Niet voor het eerst want ze traden al drie weken samen op. Maar een goed verhaal blijft boeien, keer op keer. Tijdens de pauze zeg ik in de lobby van de Vlaardingse Harmonie tegen zijn Amerikaanse echtelijke wederhelft, dat ze het maar getroffen heeft met zó’n kerel. Karen antwoord dat híj het nóg véél meer treft met zó’n vrouw! Haar glimlach en twinkelende ogen verraadde haar gelijk - en hun gedeelde blijdschap.
Na afloop signeerde Slaid Cleaves de Cd die ik bij zijn vrouw Karen had aangeschaft. Ik complimenteerde hem met het optreden én met zijn korte verhalen op de website. Want deze zanger-gitarist en verhalenverteller is ook een prima schrijver van korte verhalen. Het relaas “The Perfect Gig” was naar mijn bescheiden mening bijna het perfecte verhaal. Toen hij vroeg wat er nog aan ontbrak, verzon ik ter plekke dat een romance tussen de bassist en het wasbordmeisje een opwindend einde zou zijn geweest. Hij lachte beleefd en ging het overwegen, zei hij.
Onderweg naar huis vroeg ik me af wát hij eigenlijk zou gaan overwegen? Immers, een bijna perfect en waargebeurd verhaal pas je niet aan! Evenals een perfect liedje. In gedachten reed ik tienduizend mijl terug op een houten carrouselpaard - om te eindigen waar ik was begonnen. [uit: DVVDDV door GvdH, verschijnt in 2018]
tekst & foto’s/vids: GvdH101017