[NY Electric Colors]
[NY Electric Wall]
[PL - The Kings Call]
[FaDo Feeling]
[Savoir Fair III]
[Portraits 20: PerkaTrui/ Smokin’ Willy/ Old Dude]
[Street Tango / Stone Free]
[City of Night]
[Strijd & Geduld]
[B.S.U.R.S.U.C.S.I.M.I.M.]
Op 6 mei 2020 is het 50 jaar geleden dat FEIJENOORD als eerste Nederlandse voetbalclub de Europa Cup I wist te winnen! 🏆🔴⚪️💪🏽 Ik (2e kleine foto) was 9 jaar en zag de wedstrijd live op tv. Feyenoord speelde de finale van het toernooi voor landskampioenen in Milaan, waar het Schotse Celtic de tegenstander was. Drie minuten voor het einde van de verlenging maakte Ove Kindvall 2-1 en bezorgde Feyenoord de winst en de cup! Op 9 september van dat jaar werd in de eigen Kuip ook nog de wereldbeker gewonnen door de Argentijnse club Estudiantes de La Plata met 1-0 te verslaan. ⚽️🥇👏🏽🔝
Ondanks dat Kindvall, Israël en Van Hanegem de helden van de EC1-finale waren, was de bikkelharde verdediger Theo Laseroms destijds mijn idool. 💪🏽⚽️🤛🏽 Niet iedere Feyenoord-supporter was toen blij met zijn komst. Na een interlandwedstrijd werd hij door de Noord-Ierse stervoetballer George Best zelfs “een cowboy” genoemd! En ook in de EC1-finale liet ‘De Tank’ zich flink gelden. Het boek ‘theóóóó⚽️!’ van Rob Vente kreeg ik in december 1970 van mijn ouders cadeau. Letterlijk stukgelezen koester ik het nog steeds. Helaas overleed Theo - na een roerig leven - in 1991 al op 51-jarige leeftijd aan een hartstilstand. 🔴⚪️🙏🏽
[The Dude abides, always]
[work, read, easter, OK]
[260420 B-day Party For 4]
[270420 een Koningsdag waarop niet veel mag 
]
[een goed boek doet goed]
De nieuwe oogst voor de komende tijd 📚 Want lezen is voor de geest wat beweging is voor het lichaam 🤗👍🏼
~ Een leven zonder boeken is onleefbaar [Erasmus] ~
Vandaag is het mooiste stadion van Nederland De Kuip 83 jaar oud. Op 27 maart 1937 werd Stadion Feijenoord officieel geopend voor het publiek. Een mooie gelegenheid om 83 jaar terug te gaan in de tijd en stil te staan bij het stadion dat niet alleen Rotterdam, maar ook vele levens, voor goed veranderd heeft. Ook dat van mij. Om het ‘een tweede huis’ te noemen gaat wellicht wat ver. Maar de zin (naar een spandoek van FSV De Feijenoorder) die m’n dochter me vanmorgen whatsappte komt aardig in de buurt: ‘Dichter bij de hemel ga je levend écht niet komen!’ 
Mijn eerste bezoek aan De Kuip was op woensdag 22 oktober 1969. Nederland - Bulgarije: 1-1. Dat was samen met mijn vader en mijn oudste broer Rob in vak W op de Maastribune. Omdat ik Feyenoordsupporter was en mijn broer voor Ajax, koos mijn vader diplomatisch alleen (doordeweekse) wedstrijden uit van het Nederlands elftal. Hevig onder de indruk van dat immense stadion met die gigantische lichtmasten en die mooie grasmat vergaapte ik me ook aan mijn toekomstige helden. Willem van Hanegem, Coen Moulijn, Wim Jansen, Rinus Israël, Henk Wery en Eddy Treijtel. Jazeker, maar liefst zes Feijenoorders (nog met ij) startte toen in de basis! Maar we hebben het hier wel over spelers die ruim een half jaar later als eerste Nederlandse club Europees en later zelfs wereldkampioen clubvoetbal werden. Giganten als Johan Cruijff en Johan Neeskens waren toen nog niet in beeld. Al heb ik die later o.a. tegen Schotland (2-1) wel voor het eerst in actie gezien.
De jaren daarna begon mijn hart pas echt rood-wit op te bloeien. Met de landskampioenschappen van 1971 en 1974 en de Europacup II finale Feyenoord - Tottenham Hotspur (2-0) van 29 mei 1974 als eerste grote indrukwekkende herinneringen! Daarna werd het lijden met een lange ij. Een decennium waarin elke toen actieve Feyenoordsupporter is gehard en gelaagd. Na de laatste schreden van Coen Moulijn, Wim Jansen en Wim van Hanegem (vooral die laatste; voor altijd een held!) en het debuut van o.a. Gullit, Van Bronckhorst, Wijnaldum en Van Persie gloorde er weer hoop aan de horizon bij de Maas. Als Legionairs werden we ook Cupfighters door in 1980, 1984, 1991, 1992, 1994 en 1995 de KNVB Beker te veroveren. In 2008, 2016, 2018 werd dat herhaald al bleven de kampioenschappen (1984, 1993, 1999, 2017) te lang achterwegen. Zéker de meeste recente uit 2017, de eerste die ik samen met mijn dochter Lizzy mee mocht maken en waarover ik met kameraad Paul het boek ‘Glory Days in De Kuip’ schreef.
Bij de meeste wedstrijden was ik lijfelijk aanwezig en de uitzinnige blijdschap bij het winnen van prijzen werd er niet minder op. Helaas hield het ook Europees niet over, met uiteraard het winnen van de UEFA Cup in 2002 als positieve uitschieter! Toch staan mooie internationale momenten met o.a. John de Wolf, Henk Fraser, József Kiprich, Henrik Lars son, Julio Ricardo Cruz en Pierre van Hooijdonk nog op het netvlies gebrand. Met Oranje heb ik sinds de jaren tachtig niet veel meer gehad. Maar als EURO2000 medewerker zag ik wel alle Kuip-wedstrijden inclusief de finale Frankrijk - Italië (2-1) op 2 juli 2000 live.
Op andere wijze werd De Kuip wél internationaal beroemd. Het Feyenoord bolwerk werd een rocktempel toen Mojo er live concerten ging programmeren. Een indrukwekkend scala aan internationale top artiesten heeft van 1978 t/m 2003 De Kuip aangedaan voor grootse concerten. Op 23 juni 1978 was ik aanwezig bij het allereerste Kuipconcert van Bob Dylan en topgitarist Eric Clapton. In de stromende regen op vak C hoorde ik de eerste live klanken van die legendarische Amerikaanse singer/ songwriter door ‘ons’ stadion schallen: een instrumentale versie van ‘A Hard Rain’s A-Gonna Fall’… kippenvel, éch wel!
De jaren daarna werd het alleen maar mooier. Ieder jaar weer keek je uit naar memorabele Kuipconcerten. The Rolling Stones (1982, 1990, 1995, 2003), David Bowie (1983, 1987), Rod Stewart (1983), (Bruce Springsteen (1985, 1988, 2003), U2 (1987, 1993, 1997), Genesis (1987, 1992), Pink Floyd (1988, 1994), Prince (1988, 1990), Dire Straits (1992)… yepp! We waren erbij. Meestal op het veld, on our holy ground. Maar hoe lang nog? De Kuip, van harte!
[Drie hoogtepunten uit 83 jaar De Kuip]
foto’s © de rechthebbende
E-reader [zkv 01] uit: We hebben nóg een afspraak ©2020
Trots liet ik dochterlief mijn vederlichte e-reader zien.
‘Kan-ie alleen in zwart-wit?’ vroeg ze.
- ‘Ja, de meeste boeken worden toch ook in zwart-wit gedrukt,’ zei ik. Teleurgesteld gaf ze het compacte apparaatje met het zes inch HD-schermpje aan mij terug.
Zij, die ook graag boeken leest, is namelijk opgegroeid met een dynamische kleuren smartphone; als het om handzame hebbedingetjes gaat. Ze leest met gemak in de avondschemer zónder leesbril een pocketboek uit. Dat nam niet weg dat ik superblij was met mijn elektronische aanwinst.
Geleidelijk aan verandert de kleur van het licht naar een zachtere tint op basis van een vooringestelde ‘bedtijd’. Zo val je heerlijk rustig in slaap met de e-reader in de hand.
Deze wervende tekst in de advertentiebeschrijving had mij overtuigd van aanschaf. Tot dan toe las ik m’n e-boeken via de iPad. Veelal liggend op de bank. Hoe zo’n massief tablet in je linkerhand te klemmen en onderwijl met je rechtervinger te tikken en te swipen had ik mijzelf door de jaren heen probleemloos aangewend. Maar ‘rustig in slaap vallen’ deed ik eigenlijk nooit met die kostbare iPad in mijn handen. Die – naarmate de vermoeidheid toenam – steeds als wake-up call op m’n voorhoofd belandde.
Vroeger, met een tijdschrift of boek, lukte dat veel beter. De papieren pagina’s wekte geen (pijnlijke) schrikreacties op. Hooguit hapte je vanonder je leesvoer eens extra naar adem.
Dus dat viel toen nog te overzien op weg naar dromenland. Kortom: de e-reader leek me een helende werking te hebben op lichaam en geest. Gecombineerd met het vooruitzicht maar liefst honderden (zo niet dúizenden!) boeken binnen handbereik te hebben.
Daarbij, enkele dagen eerder had ik vrouwlief nog schamper tegen dochterlief horen zeggen: ‘als-ie d’r later niet meer is gooi ik ál z’n boeken weg!’ Ze dacht kennelijk dat ik het, verdiept in m’n leesboek, niet hoorde. Niet dat haar uitspraak aanleiding was voor de aanschaf van mijn nieuwste snufje, maar het had de besluitvorming daarover wél versneld. Ze had gelijk. Je kan nooit te veel lezen – wél te veel boeken in huis halen. Waardoor alle kasten steeds voller staan. Zo’n e-reader bood dus uitkomst. Misschien had ik er wel eerder aan moeten beginnen?
De week erop was het Boekenweek. Op het plaatselijke Boekengala kocht ik een papieren boek dat ik liet signeren door de aanwezige auteur. De macht van de gewoonte bleek ineens toch weer groter dan de noviteit.
>> koop het boek hier