14e Blues aan Zee festival met Amerikaanse routine en Nederlands talent
gezien & gehoord in: De Noviteit in Monster Westland
evenement: 14e Blues aan Zee festival
datum: zaterdag 14 november 2015
tekst, snapshots & filmpjes door: Giel van der Hoeven
foto’s door: © Johan Sonneveld [alle foto’s]
voor: The Blues Alone?
Afgelopen zaterdag vond alweer het 14e Blues aan Zee indoor festival plaats in de Noviteit in Monster. En de kenners weten dat dit steeds weer een unieke avond is. Vaak swingend, soms ontroerend en altijd erg gezellig. Ook voor deze editie had de organisatie weer een prima line-up samengesteld in drie zalen van het oude klooster. Artiesten met een hoog Amerika-gehalte dit keer, de bakermat van de blues.
The Juke Joint
De poortzaal was voor de gelegenheid weer omgebouwd tot The Juke Joint en voorbestemd voor semi-akoestische bluesmuziek. Twee van de drie optredende acts hier waren afkomstig uit de VS. Bluespianist Leon Blue - gekleed in gala-outfit - was evenals zijn boogiewoogie piano goed gestemd tijdens een opbeurend en aandoenlijk optreden in een propvolle zaal. De senior uit Wichita Falls (Texas) liet zich begeleiden door een drietal Nederlandse muzikanten uit Bos’s Blues Band en ze improviseerde er lustig op los. De 84-jarige Blue wist letterlijk van geen ophouden. Pas toen de BaZ-crew hem op de klok wees verliet hij schoorvoetend het podium om met nog wat fans op de foto te gaan. Vervolgens ging de oude bluesbaas in de kapel, die dit keer als backstage- en rookruimte diende, vrolijk verder in een jamsessie met o.a. Thomas Toussaint.
Eerder deze avond had in The Juke Joint het Nederlandse duo Gumbo & the Monk al het blues-bal geopend. Gumbo (Servaas Bollen) maakt zijn sigar box guitars zelf en gebruikt hierbij objecten als USA-kentekenplaten die de nodige km’s hebben gemaakt en bierblikjes waarvan de inhoud ongetwijfeld heeft gesmaakt. In the Monk (Fabian Schrama) heeft de ingetogen gitarist een prima sparringpartner gevonden die ook zeer verdienstelijk gitaar en percussie bespeeld. En die het Mississippi deltablues repertoire schitterend weet te brengen in een sterke vocale presentatie. Vooral het emotionele aangekondigde en gespeelde ‘Hard Time Killin’ Floor Blues’ van Skip James was in verband met de dramatische gebeurtenissen in Parijs daags ervoor zéér aangrijpend.
Door het uitlopen van het optreden van Leon Blue stonden de Amerikaan Keith Dunn en en zijn compaan Dino Walcott werkelijk te popelen van ongeduld. Ze hadden er zoveel zin in dat het zweet voor aanvang al bij de uit Boston afkomstige bluesharpblazer Dunn op zijn voorhoofd stond. Maar na wat kleine technische problemen ging Double D. toch voortvarend van start. Surinamer Dino Walcott woont in Londen en speelde ook enkele jaren basgitaar bij Jan Akkerman. Met Dunn richt hij zich als gitaarvingeraar nu helemaal op de akoestische gitaar en zijn soulvolle zangstem. Fraaie één-tweetjes en soepele solopartijen passeerde de revue in soppige soul en barre bluessongs. Als afsluiting van dit optreden mocht Westlander ‘Big Wil’ van der Ende tot genoegen van de aanwezigen spontaan een smeuïg riedeltje meeblazen met deze twee doorgewinterde bluesmuzikanten.
De Kloosterkelder
Chivy and the Bluezicians hadden de eer om het Westlandse bluesfestival op het kelderpodium te openen. En het optreden van dit Limburgse trio ontpopte zich als een aangename verassing. De 21-jarige Chivy Kuhles uit Heerlen doorloopt de opleiding popmuziek en is een talentvolle linkshandige gitarist. Samen met basgitarist Michel Trienes en drummer Bram Hendrix speelt het trio een mix van bluesrock, funk, lounge en andere stijlen. Met eigen repertoire en goed gekozen covers (o.a. Stevie Ray Vaughan) vol solo’s en improvisatie. Hun podiumpresentatie laat soms nog wat te wensen over maar muzikaal zit het wel goed met CatB. Waarbij ook mag worden aangetekend dat het geluid in de Kloosterkelder perfect was afgesteld.
Harmonicaspeler Thomas Toussaint, niet te verwarren met de Fransman Nico Wayne Toussaint die enkele jaren geleden ook eens op dit festival optrad, is eveneens een jong bluestalent in opmars. Maar in alle opzichten klinkt en toont Thomas (25) volwassen. Als bluesharpspeler, zanger en bandleider heeft hij de touwtjes strak in handen en ook zijn presentatie is oké. En met bassist Dirk Wagensveld en drummer Paolo de Stigter heeft hij een ritmesectie zoals een solist zich dat wenst. Echt onderscheidend ten opzichte van anderen Chicago- en West-coast bluesbands klinkt de Thomas Toussaint Band nog niet, maar daar wordt hard aan gewerkt en het enhousisme is groot. Bovendien is de 26-jarige gitarist Leander Nijland uit Hengelo er eentje om in de gaten te blijven houden.
Het derde Kloosterkelder optreden bestond weer uit stevige bluesrock. Onder leiding van Kees ‘Kubus’ Volkers worden door Kubus and The Kingpins sinds hun oprichting in 2007 veel bluesrock helden van weleer en nu vereerd. Van Rory Gallagher tot Stevie Ray Vaughan en van Buddy Guy tot ZZ Top. De viermans bezetting deed dit met een gevarieerde set waarin het stevige werk werd afgewisseld met slow-blues shuffles. Ook in eigen werk laat Kubus & Co zich niet onbetuigd. Luister maar eens naar hun CD ‘Jackscrew Lane Recordings Volume One‘. Een kant en klare traktatie, als je van dit soort repertoire houdt. En die liefhebbers waren er gezien de publieksreacties gelukkig voldoende in de inmiddels dampende kloosterkelder.
The Mainstage
In zijn aankondiging van de band Trouble No More verwees Blues Aan Zee voorzitter Anton van Meerkerk ook naar de gruwelijke aanslagen in Parijs waarbij o.a. concertpubliek in de muziekzaal Bataclan getroffen werd. Van oorsprong zijn blues liederen immers uitingen van verdriet en rouw, maar door de jaren heen is dit verandert in amusement. Een norm van gedrag verworven door de mensheid in beschaving. Muziek in zijn algemeenheid en blues in het bijzonder zal nóg meer dan ooit tegen barbaars gedrag ageren. De rhythm & bluesband Trouble No More uit Utrecht onderschreef dat nog maar eens met hun swingende Chicago-, Texas- en West Coast Blues met o.a. een Hammond organist (Ton Beukelman) en saxofonist (Job Groot) in de gelederen. In het geval van de band Trouble No More betekent dit steevast: tevredenheid en plezier gegarandeerd! Zoals ook hun CD uit 2011 is getiteld: ‘Satisfaction Guaranteed’.
Vele aanwezigen keken op The Mainstage uit naar de gig van de gelegenheidsband van bassist Bart Kamp: Blind B & the Visionairs. Want Kamp had louter blues-kanjers om zich heen verzameld zoals Richard van Bergen (zang, gitaar), Boy Vielvoye (zang, bluesharp), Jeroen Goossens (drums) en als speciale gast Greg Gumpel (zang, gitaar) uit Long Island (New York). Het project (of ‘de pool’) is een soort speeltuin voor bedreven bluesmuzikanten. Met zichtbaar veel speelplezier dus. En repertoire dat als een stuiterbal op en neer kaatste van eigen songs (van bands waarin de leden normaal spelen), covers en ter plekke ontstane improvisaties en grooves. Soms vet, soms rommelig, maar vaak swingend én herkenbaar. Dat laatste had vooral te maken met het karakteristieke gitaar- en zanggeluid van Van Bergen, kenmerkende basloopjes door Kamp, de typerende bluesharpklanken van Vielvoye en het expressieve en gevoelige gitaarspel door Gumpel. Een project met bestaansrecht lijkt hiermee gerealiseerd.
Als absolute uitsmijter stond na middernacht de Amerikaanse band Texas Cannonballs op de affiche en op The Mainstage. Hét kanon van deze all-star band is de charismatische Texaan Hector Watt (gruizige zang en gitaar). Verder heeft dit gezelschap door de jaren heen nogal wat personele wisselingen ondergaan. In de huidige samenstelling is gitarist/zanger David Antonio Herrero uit Chicago de andere blikvanger naast Watt. Een veelzijdige gitarist die vooral werd beïnvloed door- en speelde met Buddy Guy. Het kwartet heeft ook goed geluisterd naar voorgangers als CCR en Stevie Ray Vaughan, want ook hun geest waart rond in de swampy country-bluesrocksound met veel uptempo rock ‘n roll invloeden van de Texas Cannonballs. De band kwam aanvankelijk wat stroef (en luid) op gang maar naar mate de nacht vorderde kreeg zowel het viertal als het publiek de smaak te pakken. Waardoor de Tuinzaal weer vol liep met opgewekte dansende en feestende blues- en rockfans. Precies hóe en waarvoor deze muziek bedoeld is. ‘Life will treat anyone well, if you work hard and behave yourself’.
