JOHN MAYALL & THE BLUESBREAKERS
Live in de Boerderij Zoetermeer – 9 juli 2007
Als je naar een concert van John Mayall & The Bluesbreakers ga wordt je letterlijk en figuurlijk met open armen ontvangen. John Mayall himself ‘meets and greets’ zijn bezoekers persoonlijk en signeert voor aanvang van de show alles wat je maar wilt. Dit alleen al is een binnenkomer zoals je dat nog maar zelden bij concerten van grootheden meemaakt. Ik ben geen die-hard Bluesbreaker-kenner maar als bluesknakkertjes in de pubertijd ergens begin jaren zeventig konden we natuurlijk niet om de klassieker ‘Room to Move’ heen. Met snelle handbewegingen en wild schuddend met je weelderige haardos bewoog je je lichaam op de mondharmonicaklanken van deze smoelschuifkraker op en neer in de jeugdsociëteit. De muziek bracht je vanzelf in extase en tekst sprak óók voor zich; geen soulkikker die nog bij je in buurt durfde te komen. Blues-dansen noemde je dat. 
De wilde haren en bewegingen waren bij de meeste van de bezoekers in de Boerderij gisterenavond wel verdwenen. Maar de opzwepende klanken van de gitaren, piano en mondharmonica klonken weer als vanouds. John Mayall was, is en blijft nu eenmaal dé Godfather van de Britse Blues. Al is het alleen maar om het feit dat The Bluesbreakers een leerschool en doorgangshuis zijn geweest voor velen blues grootheden zoals Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood (Fleetwood Mac), Andy Fraser (Free), Mick Taylor (Stones), Keef Hartley, Aynsley Dunbar, Walter Trout en vele anderen. Ook nu trad de 73-jarige (!) Mayall weer met een puike band aan op het podium van de Boerderij in Zoetermeer. Met name de corpulente Texaanse gitarist ("let’s play some ZZ Top stuff") Buddy Whittington stal de show. Met drummer Joe Yuele en bassist Hank Van Sickel vormen zij tegenwoordig The Bluesbreakers. Oude nummers uit het rijke oeuvre van The Bluesbreakers werden afgewisseld met songs van recentere albums zoals “ROAD DOGS” (2005) en “BIRTHDAY BASH” dat in 2004 ter ere van John’s 70e verjaardag live op cd en dvd werd uitgebracht. En natuurlijk werk van “IN THE PALACE OF THE KING” (2007), een eerbetoon aan ‘King of the Kings’ Freddie King één van de “Three Kings” van de blues gitaar (samen met B.B. King en Albert King).
Gelijk het geluid op zijn albums weet Mayall ook live een veelzijdig repertoire ten gehore te brengen van American style blues tot een jazzy sound. En uiteraard ontbraken de klassiekers ‘Room to Move’ en ‘Oh, Pretty Woman’ niet! Het weekend ervoor op Bospop nam Gary Moore zelf de solopartij van ‘Oh, Pretty Woman’ nog als gastmuzikant voor zijn rekening. In de Boerderij moesten we het met Buddy Whittington doen. Buddy - sinds 1993 bij The Bluesbreakers - is een fantastische gitarist, wat later ook bleek uit de rock and blues medley die hij uit zijn gitaar toverde. Begeleid door de retestrakke klappen van Joe Yuele, de zompige basslijnen door Van Sickel en de zuivere pianoklanken van de meester zelf. Vocaal is hij nog steeds in topvorm en de harmonica-solo in ‘Room to Move’ was weergaloos. John Mayall kan uitstekend piano, orgel en gitaar spelen maar hij speelt bluesharp als geen ander. Op een paar schoonheidsfoutjes en wat kleine ongemakken na (Mayall had aanvankelijk ruzie met zijn microfoon standaard) was het een geweldig optreden.
Hanck van Sickel and the Lost Setlist (inzet: John Mayall autograph)
Ik heb me laten vertellen dat de Bluesbreakers 100 á 120 optredens per jaar geven over de hele wereld. Diep respect voor de man die gewoon in zijn versleten hempie en met zijn vrijetijdsschoenen op het podium staat en na afloop gewoon weer T-shirt, cd’s, lp’s, concertkaartjes enz. stond te signeren. De man weet van geen ophouden, een levende blues legende!
De support-act met o.a. drummer Jan Manschot (medeoprichter van Normaal) en zanger-gitarist Michiel Geurtzen (ex Margriet Eshuijs Band) is een psychedelische bluesband, zoals ze zelf zeggen. Samen met Frans de Lange op slaggitaar en Hans Klinkspoor op basgitaar vormen zij Vanilla Grits. Met eigen nummers en bewerkte covers was het repertoire verwant aan Howlin’ Wolf en Clarence “Gatemouth” Brown. Bluesrockers als ‘Rollin’ and Tumblin’, ‘Who’s been talkin’ én het openingsnummer, een verrassende blues bewerking van ‘Sympathy for the Devil’ van de Rolling Stones, deden het goed als opwarmer voor The Bluesbreakers. Zie ook: www.bluesforum.nl
Alle foto’s door Jack Daniels (Arjan)
The Bluesbreakers:
http://home.planet.nl/~verm6412/images/Mayall2.JPG
http://home.planet.nl/~verm6412/images/Mayall3.JPG
http://home.planet.nl/~verm6412/images/Buddy3.JPG
http://home.planet.nl/~verm6412/images/Mayall6.JPG
http://home.planet.nl/~verm6412/images/Hanck.JPG
http://img409.imageshack.us/img409/4499/mayallticket090707wp5.jpg
Michiel Geurtzen Vanilla Grits:
http://home.planet.nl/~verm6412/images/Vanilla.JPG
