Meeting w/ Jan: It’s Only Rock ‘n Texel, but we like it!
Come sail your ships around me - And burn your bridges down
The heat is still on!
26 years Savoir Fair
Summer BBQ @home
Ondanks de regen prima vermaakt 
#zomer17 #rainfalldown #happy
Weer lekker bezig geweest in 2015
Interview door: Lizzy
Voor de tweede achtereenvolgende keer is Giel van der Hoeven (54) een van de presentatoren op het Blues aan Zee festival in Monster. Sinds 2010 schrijft de Naaldwijkse blues-liefhebber ook concertverslagen voor The Blues Alone? en hij interviewt regelmatig artiesten voor dit online magazine. Ook is Giel een bekend gezicht in de Westlandse muziek scene waarin hij verschillende vrijwillige werkzaamheden verricht. Maar wie is hij nu eigenlijk en wat drijft hem? De interviewer geïnterviewd.
[Giel interviewt Mattanja Joy Bradley – ze speelde in 2014 op het BAZ-festival]
Hoe ben je ooit in aanraking gekomen met de bluesmuziek?
- Eigenlijk zoals dat bij de meeste muziekliefhebbers gaat, je pikt het op in je jeugd en doet er dan wel of niet iets mee. En ik heb dat dus wel gedaan, op mijn eigen manier. Mijn oudere broer en zus kochten en draaide vinyl singles en ik luisterde mee met rode oortjes. Broers van vriendjes speelde gitaar en zo kwam ik al vroeg in aanraking met live muziek. Vooral gitaarmuziek dus. En als gevolg daarvan wilde ik vanaf m’n 12e jaar álles weten over Deep Purple, Rolling Stones, Focus en Jimi Hendrix. Want alles aan die gasten was gewoon interessant en spannend. Hun ruige muziek, stoere kleding, wilde levensstijl, alles! Muziek is sindsdien als rode - nee, blauwe - draad door m’n leven gaan lopen. Tja, en dan kan je natuurlijk niet om de oorsprong van de elektrische gitaarmuziek heen, the Blues. Muddy Waters zong dan ook terecht: ‘the blues had a baby and they called it rock & roll’.
De liefde voor muziek én je nieuwsgierigheid zat er dus al vroeg in. Heb je ook altijd al over muziek geschreven?
- Nee, zeker niet uitsluitend maar wel hoofdzakelijk. Als kind prutste ik wel al een soort van weekblad in elkaar over voetbal en popmuziek voor mijn jongere broertje. Maar eigenlijk ben ik na mijn 30e jaar pas serieus gaan schrijven. Over sport, kunst, reisverslagen, columns en over muziek dus. Begin van deze eeuw ben ik ook aan proza en poëzie begonnen en dat doe ik nu nog steeds met plezier. Ook dat wordt in het Westland gestimuleerd door een stichting: Schrijvers Tussen de Kassen. Ja, de cultuur tiert momenteel welig in het Westland hoor!
Wat is er zo leuk aan schrijven?
Alles! Schrijven is één van de leukste bezigheden die ik me kan bedenken. Ze zeggen wel eens dat schrijvers vaak ook zeer belezen zijn. Maar in verhouding lees ik hélemaal zoveel niet hoor. Althans, ik ben geen boekenverslinder. Ik lees wel veel artikelen in magazines en kranten en ik doe dat de laatste jaren ook nog eens digitaal. Gelukkig is er online op muziekgebied erg veel te vinden. En schrijven houdt je bovendien scherp en kritisch op een creatieve manier. Het onderwerp moet me daarbij wel aanstaan natuurlijk, dat zal dan ook de reden zijn dat ik zoveel over muziek schrijf. Ik informeer graag gelijkgestemden en laat anderen met plezier meegenieten van hoe ik het beleefd hebt. En daar hoeft lang niet iedereen het mee eens te zijn. Dat kán ook niet altijd want iedereen beleeft het op zijn eigen manier. Dát is juist zo mooi aan live muziek. Het interviewen van artiesten is daarop weer een welkome aanvulling gebleken. De kunst daarbij is om vragen te stellen die écht uit interesse voortkomen maar ook om rekening te houden met lezeres die zo’n artiest nog niet of nauwelijks kennen. Mijn vraaggesprekken met o.a. Dana Fuchs, Ian Siegal, Mud Morganfield en de dochter van John Lee Hooker worden nog steeds veel gelezen en goed gewaardeerd. Ook dat vind ik leuk.
[Giel in gesprek met Mud Morganfield, de zoon van Muddy Waters]
En bluesmuziek geniet daarbij dus je bijzondere belangstelling?
- Zeker! Maar ik heb ook Ellen ten Damme en Di-rect geïnterviewd hoor, zomaar twee voorbeelden die juist weinig met blues te maken hebben. En ik schrijf net zo graag een concertverslag over een hardrock band of een singer-songwriter. Bij The Blues Alone? hebben we het voorrecht dat we zelf onze concerten uit kunnen kiezen. Aangezien fotograaf Arjan Vermeer en ik zo’n beetje dezelfde voorkeuren hebben én we het samen erg goed kunnen vinden, ben ik vaak met hem op stap geweest. Alleen daar valt al een boek over te schrijven, haha. Dan sta je dus de ene keer op Pinkpop bij de Rolling Stones of in de Ziggo Dome bij The Eagles. En de andere keer in de Boerderij in Zoetermeer of in de Noviteit in Monster bij een regionale of een lokale bluesband. Maar daardoor blijft het juist wél weer gevarieerd.
Je bent de laatste jaren ook actief in de Westlandse muziekscene, hoe is dat zo gekomen?
- Ach, naarmate je ouder wordt ga je je steeds meer realiseren dat het dichter bij huis ook leuk kan zijn, haha. Nee, maar er gebeuren gewoon veel leuke dingen op muziekgebied in het Westland de laatste jaren. Bandjes kunnen weer terecht in kroegen en op de diverse lokale podia. En kijk maar eens wat stichting MuziekCentrumWestland (waar ik ook bestuurslid van ben) heeft weten te bewerkstelligen in de afgelopen twee jaar. Ja, en als je dan als individu hand en spant diensten kan verrichten voor een podium als de Muziekzolder of festivals als DijkRock en de Westlandse Cross, én niet te vergeten voor Blues aan Zee, dan zeg je geen nee natuurlijk!
Wat is jou mening over Blues aan Zee en wat spreekt je er zo in aan?
- Er lopen vrijwilligers rond die al sinds jaar en dag voor die stichting klaar staan. En het publiek is altijd hondstrouw. Want je mag gerust stellen dat in de zogenaamde Westlandse muziekscene de stichting Blues aan Zee al jaren lang een stabiele factor is. Dat is één ding dat me aanspreekt. Verder weten ze altijd kwalitatief goede bands en artiesten te programmeren en dat is knap in een muziekstroming waarvan zeer weinig op de radio te beluisteren valt. En dat ik sfeerverslagen mag maken van de BAZ festivals en nu ook weer in The Juke Joint-zaal de artiesten mag aankondigen zijn voor mij eervolle bezigheden die ik graag voor m’n rekening neem.
Hoe kijk je aan tegen de toekomst van Blues aan Zee?
- Met een andere opzet van de festivals en de keuze voor meerdere locaties is het roer ook bij BAZ omgegaan. Dat is niet voor niets geweest natuurlijk. Ik heb ook gemerkt dat de bezoekersaantallen wat terug liepen de laatste jaren, ondanks dat het enthousiasme groot blijft. Daar zijn zeker aanwijsbare redenen voor. Zelf kan ik er ook niet altijd bij zijn omdat er vaak veel te doen is in de weekends. Het feit dat het goed gaat met cultureel Westland mag zich ook niet tegen de organisaties zelf gaan keren natuurlijk. Te vaak zie ik nog dat er gelijksoortige evenementen gelijktijdig plaats vinden op vooral de zaterdagen. Met wat meer onderling overleg van tevoren kan dat best vermeden worden lijkt me! Blues aan Zee is daarin wél altijd duidelijk geweest. Verder voorspel en wens ik BAZ een lang en swingend voortbestaan. En dat moet lukken want de blues is van alle tijden en voor alle leeftijden. Een avondje Blues aan Zee staat voor mij gelijk aan een goeie band, een goed gesprek en een goed glas bier in een ongedwongen sfeer. Tot op heden hebben ze me daarin in al die jaren niet teleur gesteld.
Interview werd 11-11-15 gepubliceerd in de BaZ Blueskrant als bijlage van Groot Westland.
Bezoek op 14 november het Blues aan Zee festival in Monster: 3 zalen 9 blues acts.